REINIER BEEUWKES

Reinier Beeuwkes (Den Haag, 17 februari 1884 – Den Haag, 1 april 1963) was vijf jaar lang de eerste doelman van het Nederlands elftal. Nou ja, doelman. Beeuwkes voelde zich in eerste instantie gewoon een veldspeler die reglementair het recht had de bal ook met de hand te mogen spelen. Een bal vangen of vastpakken deed hij dus liever niet. Beeuwkes was dan ook bij Quick in zijn woonplaats Den Haag begonnen als aanvaller en in zijn eerste jaren bij die club een robuust aanvalsleider. Pas nadat Quick in de bekerfinale tegen stadsgenoot HVV met 12-0 in de pan was gehakt liet hij zich door zijn teamgenoten overhalen het eens tussen de palen te proberen. Dat ging steeds beter en zelfs zo goed dat hij zich in 1903 liet overhalen om bij DFC uit Dordrecht, toen een van de beste clubs in het land, het doel te gaan verdedigen. Inmiddels was hij de vaste plaats tussen de palen ook ‘een alleraardigste positie’ gaan vinden. Beeuwkes bleef echter wel voortdurend meevoetballen, bij voorkeur stond hij aan de rand van zijn strafschopgebied.
Hij speelde zijn eerste interland op 30 april 1905 tegen België in Antwerpen. Deze wedstrijd, die met 4-1 werd gewonnen, was de eerste officiële interland van het Nederlands elftal. Zijn laatste wedstrijd voor Nederland was ruim vijf jaar later, op 16 oktober 1910. In de periode daartussen droeg de Hagenaar in grote mate bij aan de ontwikkeling van het Nederlands elftal tot een van de sterkste nationale teams van die tijd. In totaal kwam Beeuwkes 19 maal uit voor het Nederlands elftal, waarvan 13 wedstrijden gewonnen werden en 6 verloren. Nadat hij was gestopt als international nam Just Göbel van Vitesse het van hem over als eerste doelman. Beeuwkes vertegenwoordigde Nederland op de Olympische Zomerspelen van 1908 in Londen, waar voetbal voor het eerst op het programma stond. Omdat Hongarije en Bohemen hun teams hadden teruggetrokken kwam het Nederlands elftal tot de halve finale zonder een wedstrijd te hebben gespeeld. Daar verloor het team echter met 4-0 van de latere winnaar Engeland. Met een 2-0-overwinning op Zweden werd alsnog de bronzen medaille in de wacht gesleept.
In 1910 beëindigde hij zijn carrière en emigreerde naar Nederlands-Indië. Zestien jaar later verhuisde hij naar Frankrijk en in 1933 keerde hij weer terug naar Nederland. Ruim vijftig jaren keek de bejaarde Beeuwkes terug op zijn voetbalcarrière en liet toen weten wat het keepen voor hem zo leuk maakte. In die tijd woedde binnen de voetbalwereld de discussie over het stopperstilsysteem, waarvan Beeuwkes een groot tegenstander was. Hij vond dat de keeper daardoor werd gedegradeerd tot een tweederangsfiguur, iemand die niet meer echt aan het spel mag deelnemen en maar zo af en toe een bal mag pakken. “In mijn tijd was ik de derde back, nu is die spel de derde back geworden en haalt het leukste werk voor de keeper weg”.
Hij zou uiteindelijk in 1963 in zijn geboortestad Den Haag komen te overlijden. Bij de crematie meldde zich een ploeggenoot van het eerste uur, de DFC’er en ex-international Dirk Lotsy, die aan de baar de manier van keepen van Beeuwkes schetste: “Reinier was een bijzondere doelman. Zijn doelverdedigen was een kunst op zich. Hij was in het doel een echte vrijbuiter. Hij ving de bal niet, maar stompte altijd weg”. Daar had hij ook een goede reden voor. In die tijd was het nog toegestaan de keeper ondersteboven te lopen. De bal vangen had dus het risico dat de keeper met bal en al in het doel werd gemanoeuvreerd. Stompen was dus het veiligste voor een doelman. De vuist er dus tegen en dan moesten de ploeggenoten maar zien dat ze de bal weer verder van het doel brachten. Er is nog een aardige anekdote waarin Beeuwkes een rol speelde. In de wedstrijd tegen Sparta uit Rotterdam schoot Huug de Groot, vermaard om zijn loeiharde schoten, de bal op de lat. Boven het hoofd van de verbouwereerde Beeuwkes brak de lat doormidden.