DR. PEPPER (1939)

Mooi plaatje, denk je bij de eerste aanblik van de foto. Mooie compositie met de traplijn die de foto haast in tweeën splitst. De felle lange schaduw van de ladder, de lamp en van de man die de trap opgaat. Een erg lage zon, begin van de avond ongetwijfeld. Met grote letters een reclame van Dr. Pepper op de muur. Nu ben ik een tamelijk voorspelbare drinker: koffie, bier en rode wijn. Een zeldzame keer een whiskey. Zo goed als nooit frisdrank, maar om onverklaarbare redenen heb ik altijd een zwak gehad voor Dr. Pepper. Aansprekende naam natuurlijk, maar toch vooral omdat ik het altijd een lekekre cola-variant vond. Voor de foto eens opgezocht wie of wat Dr. Pepper was. Lees ik: “Dr Pepper is een populaire karamel-gekleurde frisdrank. De drank was voor het eerst te koop in Waco, Texas in 1885. Landelijke verkrijgbaarheid in de Verenigde Staten werd bereikt in 1904 tijdens de Louisiana Purchase Exposition. De exacte datum van het idee voor Dr Pepper is onbekend, het Amerikaanse patentbureau erkent de datum van 1 december 1885 als de datum waarop voor het eerst Dr Pepper werd geschonken. De formule werd ontwikkeld door de apotheker Charles Alderton in een apotheek te Waco. Hij was echter niet geïnteresseerd in frisdranken en gaf de formule aan Wade Morrison, de eigenaar van de apotheek. Dr Pepper is niet zoals Coca-Cola en Pepsi een coladrank. De smaak van Dr Pepper is een mengeling van smaken die bij de introductie van de drank populair waren bij de frisdrankcounter of soda fountain. Een gedeeltelijke lijst van ingrediënten is zichtbaar in het bedrijfsmuseum in Waco. De echte formule (met 23 grondstoffen) is een goed bewaard geheim. In tegenstelling tot de volkswijsheid (of urban legend), heeft Dr Pepper nooit pruimensap bevat. In Texas is de frisdrank verwikkeld in een hevige concurrentiestrijd met Pepsi.” Okay, dus helemaal geen cola-variant. De volgende keer dat ik het drink (kan wel een jaartje duren) toch eens op letten of ik dat proef.
En dan zie ik ineens het opschriftje op de muur. Voor 10 cent mogen ook kleurlingen de tent bezoeken, maar met een aparte ingang, de trap naar een bovenverdieping. “Segregation, 1939” luidt het onderschrift, zie ik dan pas. Wat op het eerste zicht een onschuldig plaatje leek, wordt dan ineens een bitter beeld, waar je een vieze smak van in de mond krijgt die met liters Dr. Pepper niet weg te spoelen is.