KINDERVREUGD. DOOR WILLEM VAN OEVERE 2

Onderstaand verhaal van Aug. P. van Groeningen verscheen eerder in: De Nieuwe Gids. Jaargang 3. W. Versluys, Amsterdam 1888

– vervolg –

Na een poosje dorst Lou het wagen om te zeggen:
– Zeg, Frans, je hebt bij geval geen paar cente voor me? voor stroop.
– Dat weet je wel beter. Jullie wijve hebt altijd geld nodig. Wij motte maar opdokke. Daar kom je moe van je werk en ’t is gebrek hieraan en gebrek daaraan. Zure smoele….
– Laat ‘m in ’s hemelsnaam bedare, zei Leentje angstig: anders slaat hij ons hele armoedje kepot.
– En wat zou dat? stoof Frans op: ‘k mot er zellef voor werke.
Zeg, vrouw, zei hij bedaard; leen wat bij buurman Jan. Ik heb daar straks cente in zijn zak hore rammele.
Jan, die van het spel niets begreep, brandde van verlangen, om de centen te geven.
– Dank je, buurman! een Zaterdag krijg je het terug.
– Dat heeft niet nodig, viel Leentje heftig in: Hij heeft ze natuurlijk van m’n weekgeld afgehouwe. Hij heeft me besjoechemd. En ik heb toch al zo’n moeite om rond te komme. En dan houdt hij me nog geld af en steelt het uit den mond van zijn kindere, om het in een moppekroeg te verzuipe met hoere en snoere, vervolgde ze wenend.
Jan zat als versteend.
– Werachtig niet. ’t Is van de hoepels en de …. Hij bemerkte nog tijdig, dat hij zich ging verspreken.
Ze wilden stroop halen, maar ze kwamen een cent te kort.
– Je mot drie cente hebbe.
Toen werd Frans edelmoedig. Hij ging naar de kast en stelde zijn moeders stroopflap ter beschikking van de anderen.
Leentje protesteerde. Moeder zou het merke als ze van avond boterhammen smeerde. Jan vroeg verbaasd: Hebbe jullie dan geen boter op je brood?
– Meid, maak zo’n bombarie niet. Laat mijn maar is ottere. Ze liet Frans uit den emmer, die op het zoldertje stond, wat water halen, liet wat stroop in een kopje loopen en vulde toen de flap met water aan, zodat de moeder van Leentje en Frans dien avond vergeefs trachtte, stroop op haar mes te nemen.
– Nou zie je is, zei Lou met zelfvoldoening: klaar is kees. Je moeder zal er niks van merke.
Leentje legde zich erbij neer. Ze stond voor een voldongen feit.
Bij afwisseling werd nu gewerkt en gesmuld, tot het meel op was.
Toen begon Frans het harde werken den keel uit te hangen en daarom stelde hij voor, kerkje te spelen.
– Maar dan mot ik wat stroopwater hebbe.
Frans deed een ouden rok van zijne moeder aan, plaatste zich in een hoek en begon op onverstaanbare manier te zingen. Daarna trad hij plechtstatig naar een stoel, beklom dien, stroopte zijne mouwen wat op en begon: Geliefde Mede-Gristene! Broeders en Zusters in den Heere! wà, wàwàwà! En aldoor zwaaide hij met z’n armen, rustte een poosje, snoot met veel geweld zijn neus en begon dan weer. Eindelijk zei hij: Amen! met een langen galm en kwam van zijn stoel af. Hij had niet zoveel voldoening van zijne preek als anders. De processie zou hij daarom dit keer maar nalaten.
– Ik had een rooie zakdoek voor m’n neus en een witte voor m’n gezicht motte hebbe. D’r is d’r geeneen, die preekt, of hij heeft twee zakdoeke. Je kunt niet goed preeke, as je ze niet hebt.
Lou en Jan waren geen deskundigen. Frans haakte dus naar een goedkeurend woord van zijn zusje.
– Zeg, Leen, zeg jij niks. Wat ben je stil.
– M’n hoofd staat er niet naar.
Ze tobde over de stroop. Jan en Lou waren een en al verbazing. Schuchter bood Lou aan Frans haar deel van het stroopwater aan. Hij nam het minzaam en dronk het plechtig op.
Langzaam stierf het daglicht weg. Het glimmerde flauw over het dak.
De kinderen gingen stil bij het raam zitten. Eensklaps hieven de jongens vol bacchantische geestdrift aan:
De Amsterdamsche keukemeid
En die kan zoo lekker kooke….
Maar de meisjes waren voor vertellen.
Jan en Frans vertelden om beurten spook- en dieven-historiën, tot ze zichzelf bang verteld hadden. Ze dorsten zich haast niet te bewegen. Het vertellen hield op.
Zo zaten ze bij elkaar, met zwoegende borsten, vol vrees en benauwdheid, door een lichtloosheid vol ontzetting omgeven.