GEORGES LACOMBE (2)

De kern werd gevormd door Pierre Bonnard, Maurice Denis, Paul Ranson, Édouard Vuillard, Ker-Xavier Roussel en Felix Vallotton, een groep schilders die samen met Paul Sérusier op dat moment aan de Académie Julian studeerde. Tot Les Nabis kunnen behalve George Lacombe verder ook Henri-Gabriel Ibels, René Piot, József Rippl-Rónai, Aristide Maillol, Charles Filiger, Mogens Ballin en Jan Verkade gerekend worden. De Nabis-beweging was geen lang leven beschoren. Toen Gauguin in november 1890 zijn vaste verblijfsplaats Le Pouldu nabij Pont-Aven definitief verliet en naar Tahiti trok, viel de groep uiteen. Alleen Paul Sérusier en Charles Filiger bleven Bretagne trouw.

De nadruk van Les Nabis op gevoel en emotie onderscheidt hen van de impressionisten, die met name het vluchtige van het licht buitenshuis probeerden te vatten. Het decoratieve had meer belang dan het expressieve. Zij stonden voor het primaat van de kleur en de platheid van het beeld. Ingevolge een vaak verregaande vereenvoudiging, waarbij telkens realistische beeldfragmenten weggelaten of vervangen werden, door louter individuele kleureninterpretaties, waarbij alleen nog de Idee gemanifesteerd werd, noemden critici deze stijl ook synthetisme. Nabis-kunstenaars als Maurice Denis waren ook aangetrokken door de golvende lijnen van de Franse art nouveau.

De Nabis-schilders wilden reageren tegen het vormvervagende impressionisme en tegen het systematische pointillisme uit het postimpressionisme, door het met lijnen afgebakende naast elkaar plaatsen van strikt afgewogen onvermengde kleurvlakken. Het werd hun cloisonnisme, waarvan Paul Gauguin, Emile Bernard en Paul Sérusier de onbetwiste meesters waren. De kleurtheorie bracht Paul Sérusier tot uitdrukking in het geschilderde werk Paysage du Bois d’Amour, beter bekend als Talisman. Met een aantal van zijn vrienden ging hij de discussie aan over de kleurtheorieën.