AESOPUS – DE KIKKER EN DE SCHORPIOEN
Er was eens een schorpioen die liep over een veld, hij was verdwaald omdat hij in een hoog grasland liep en hij niet kon zien waar hij naartoe ging, hij was verdrietig omdat hij niet alleen iets kon zien, maar anderen konden hem ook niet zien, daarom had hij ook geen vrienden. Verdrietig liep hij verder en kwam plotseling bij een beekje aan. Aan de overkant van het beekje was een grasland waar het gras netjes geknipt was, daar wilde hij naartoe! Hij werd opeens helemaal gevuld van geluk en straalde, tot opeens het besef bij hem doordrong dat hij niet bekwaam was om te zwemmen, zijn blijdschap verdween als zon voor sneeuw en hij keek verdrietig naar zijn spiegelbeeld in het water.
Dit tafereel werd opgemerkt door een voorbij zwemmende kikker, die zwom vrolijk naar hem toe, hij was eigenlijk onderweg naar zijn vriendin waarmee hij zou trouwen, maar omdat zijn nieuwsgierigheid hem had overmeesterd om uit te zoeken wat er aan de hand was met de schorpioen, had hij toch besloten om even te vragen wat er loos was en daarna zijn weg weer te vervolgen. Het spiegelbeeld van de schorpioen werd vervangen door het vriendelijk hoofdje van de kikker.
“Waarom kijk je zo verdrietig?”, vroeg de kikker.
“Ik wil naar de overkant”, zei de schorpioen, “alleen ik kan niet zwemmen. Kun jij me niet naar de overkant brengen?”
“Dat denk ik niet, zei de kikker. “Ik ken jou, jij bent een agressief baasje en ik heb geen zin een een steek met je giftige staart. Dat overleef ik niet”.
“Ik zal je niet steken”, zei de schorpioen beminnelijk. “Als ik je steek, verdrinken we beiden”.
Daar heeft de schorpioen gelijk in, dacht de kikker. De schorpioen barstte in tranen uit en de kikker werd overspoeld door zijn tranen. De kikker keek de schorpioen aan en draaide zijn hoofd richting de overkant.
“Maar… dat is toch geen probleem, dan breng ik je wel naar de overkant!” bood de kikker aan en liet de schorpioen op zijn rug klimmen. De kikker liet zich met de schorpioen op zijn rug in het water zakken en begon te zwemmen. Hij was in goeie vorm vandaag, hij zag aan de overkant denkbeeldig zijn vriendin zitten, dat was zijn doel, met haar in gedachten zwom hij nog sneller dan hij ooit gezwommen had, de tranen van de schorpioen werden weggespoeld door het water dat in zijn gezicht klotste, blij dat hij was! De kikker was bijna op de helft, en opeens stak de schorpioen de kikker met zijn staart en vulde het lichaam van de kikker met zijn gif. De kikker wist niet wat hem overkwam, zijn brein werd zijn gevangenis en zijn lichaam onbeweegbaar, hij was helemaal stijf alsof hij in een ijsklont veranderd was.
De ogen van de kikker werden wazig. Voordat het gif hem totaal tot de dood had gebracht, vroeg de kikker: “Waarom? Je zelf zelf dat het niet logisch is dat je me zou steken! Nu gaan we allebei dood!?
Zijn ogen stonden nu wijd open van ongeloof, niet wetend wat hij verkeerd had gedaan, het gezicht van de schorpioen was weer verdrietig, alleen de tranen waren niet op te merken aangezien hij zelf zich al in het water bevond.
“Logica heeft er helemaal niets mee te doen”, zei de schorpioen. “Het is mijn natuur”, zei hij, terwijl ze samen langzaam onder water verdwenen en de dood vonden op de bodem van het beekje.
Een mooie fabel, die ik op internet in allerlei contexten tegenkom. De meest voorkomende is die zoals Aisopus hem heeft bedoeld, namelijk dat bij iedereen het gedrag consistent is met zijn karakter. Anderen grijpen de fabel echter aan om hun ergernis te uiten over het feit dat sommigen mensen een ander bedriegen en zich af te vragen wat ze er in hemelsnaam mee winnen om anderen te kwetsen. Coaches en trainers hebben in de fabel ook een dankbare voedingsbodem om hun leerlingen te sturen op zelfontplooiing. Maar ik zag ook itc-techneuten die wijzen op de problemen bij kikkers die willen samenwerken met schorpioenen die daartoe niet in staat zijn. Sommige naturen zijn immers ‘not compatible’. Het mooiste voorbeeld is echter van de Anerikaanse Jessica Snapper (“… who specializes in Asymmetric Warfare, Terrorist Infrastructure, National Security Policy, Military Strategy, and Psychological Warfare. Her career started as an intern with the Montgomery Country Police Department in the United States, and has since expanded into the world of macro-level security with a focus on the Middle East. In 2011, Snapper completed her Masters degree in Security Intelligence with a concentration in Counterterrorism and the Middle East”, begrijpt u het nog?), die het gemakshalve maar een fabel uit het Midden-Oosten noemt en de schorpioen in die versie op het laatst laat zeggen: “Hey man, this is the Middle East”. Een behoorlijke vrije interpretatie, maar daarom niet minder treffend, om het non-compatible karakter van Israël versus andere staten te onderbouwen en dus het onoplosbare karakter van het conflict te onderstrepen. Gevolgd door een uitgebreide beschrijving van een meeting over terrorismebestrijding. Voor de diehards: hier.
Aisopos (ca. 620 v.Chr. – ca. 560 v.Chr.) was een Griekse dichter van fabels. De zogenaamde Aesopische fabels genoten in de oudheid al faam en vormden een inspiratiebron voor latere auteurs. Aisopos’ biografische gegevens zijn fragmentarisch en omstreden. Zijn geboorteplaats is onbekend, Aristoteles bericht dat hij van Thracische oorsprong was. Volgens Herodotos (Hist. 2, 134) was Aisopos als slaaf in dienst bij Iapedon. In dezelfde passage wordt vermeld dat de fabeldichter werd vermoord. Herodotos beschouwt dit verhaal klaarblijkelijk als bekend en gaat er niet verder op in. Een nadere toelichting van het verhaal wordt ons verschaft door Herakleidos Pontikos: Aisopos zou er onterecht van beschuldigd zijn een Apollo-beeldje uit de tempel in Delphi gestolen te hebben en als straf door de priesters van de rotsen zijn gegooid. De goden zouden volgens de legende zijn onschuld gewroken hebben door een pestepidemie naar Delphi te sturen. Sommige geleerden betwijfelen of Aisopos echt bestaan heeft. Volgens de Griekse traditie moest ieder literair genre een – al dan niet fictieve – euretes (εὑρετής) of uitvinder hebben. Herodotos noemt Aisopos als zodanig met betrekking tot de fabels. Of hij bestaan heeft of niet, in ieder geval genoot de figuur Aisopos in het klassieke Athene enige roem. Zijn populariteit blijkt onder meer uit het feit dat Aristophanes hem meerdere malen vermeldt in zijn komedies (Wespen v. 1259; De Vrede v. 139). Aan Aisopos worden meer dan 350 fabels toegeschreven. Ze zijn gesteld in het Grieks en variëren in lengte. Over de precieze herkomst van de gedichten bestaat weinig zekerheid. Aangenomen wordt dat niet alle fabels van Griekse oorsprong zijn. Sommige Aisopische fabels zijn, zij het in enigszins aangepaste vorm, nog algemeen bekend. Dit is te danken aan Phaedrus, Jean de la Fontaine en een onbekende middeleeuwse Nederlandstalige auteur die de bundel Esopet schreef.
MUIZENEST 
De grootste fout die je kan maken is verwachtingen koesteren tov andermans gedrag, of gedrag interpreteren volgens je eigen maatstaven. Is iets dat we allemaal vroeg of laat moeten ondervinden. Heb dit altijd een geweldig sprookje gevonden. Leuk om het nog es tegen te komen.
LikeGeliked door 2 people
Met interesse gelezen.
Ik zal het nog eens overpeinzen.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had (en heb vast nog steeds -ergens-) een boekje met allerlei fabels van Aesopus.
LikeGeliked door 1 persoon
Interessant , maar ik had liever een positieve afloop
Gooi het verleden overboord en leer te vertrouwen…
Enkele typ foutjes voor de juiste context overigens
Dank voor jouw like
LikeLike
Pingback: DE VOS EN DE DRUIVEN | MUIZENEST
Pingback: Een fabel van Aesopus – Renzo Verwer, blogger/auteur