DIRK LOTSY

Dirk Nicolaas Lotsy (Dordrecht, 3 juli 1882 – Den Haag, 27 maart 1965) maakte deel uit van het Nederlands voetbalelftal dat in 1905 de eerste officiële interland speelde; een 4-1-overwinning op België. Lotsy was er trouwens voor 1905 al bij toen door een officieus Nederlands Elftal wedstrijden werden gespeeld. Na 1905 speelde hij nog negen interlands. Bij zijn eigen club was Lotsy spil, maar in het nationale elftal werd die plaats bezet door Bok de Korver, zodat Dirk een tijdlang noodgedwongen genoegen moest nemen met spelen als rechtsbinnen of linkshalf. Ach, wat maakt het ook uit. Vanaf 1912 zou hij vier keer toch als spil worden opgesteld, maar de media sprak daar schande van. Er werd zelfs onomwonden gevraagd om het aftreden van de Nederlandsch Elftal Commissie, die werd beschuldigd van vriendjespolitiek. Het werd ontzettend dom en onbegrijpelijk gevonden dat niet De Korver maar Lotsy in het voorjaar van 1914de aanvallende spil was in de wedstrijden tegen België en Duitsland. Hij was zesmaal aanvoerder van de nationale ploeg en scoorde in 1914 tegen Duitsland zijn enige interlandgoal. Ongetwijfeld tot genoegen van de Commissie. Lotsy was middenvelder bij DFC waarvan hij in 1900 lid was geworden; daarvoor speelde hij wedstrijden voor Steeds Vooruit en De Lijnbaan. Omdat Lotsy zich kort na zijn intrede bij DFC vestigde in Den Haag, speelde jij zo af en toe ook een wedstrijd voor HVV. Mocht het zo uitkomen dan speelde hij in Haarlem wel eens een vriendschappelijke wedstrijdje mee van HFC.
D’n Dirk was een welgesteld man en een amateur uit overtuiging. Hij voetbalde louter voor zijn plezier, voor de eer van de overwinning. Maar wel met de vereiste volle inzet. ‘Spelers die zich niet voor de volle honderd procent willen of kunnen geven, moeten niet in wedstrijden, zeker niet in competitiewedstrijden, uitkomen’, liet hij in 1927 optekenen in het jubileumboek van de Algemeene Nederlandsche Voetbalvereeniging De Zwaluwen.

In 1912 mocht hij met Oranje naar Stockholm naar de Olympische Spelen. Na een nederlaag tegen Denemarken was zijn ploeg uitgeschakeld voor de finale. ‘Wij verloren van Denemarken,’ treurde Lotsy, ‘onze ploeg was tegen het forsche Deensche spel te licht, toch hadden wij in dien tijd ook wel een elftal met sterkere kerels in het veld kunnen brengen en zou het resultaat, als de elftalcommissie daarmede rekening had gehouden, zeker anders geweest zijn.’ In de wedstrijd om de bronzen medaille wist de ploeg zich echter goed te revancheren. Er werd met grote overtuiging gespeeld; de arme Finnen werden met 9-0 van de mat geveegd. Tot vandaag de dag is het de grootste zege die ooit door een Nederlands elftal is gehaald. De wedstrijd leverde nog een ander record op, want spits Jan Vos scoorde vijf keer en ook die prestatie is daarna door geen enkele Nederlandse international verbeterd. Door deze bronzen medaille bezat de familie Lotsy drie Olympische medailles, want de broers Geert en Paul hadden op de Spelen van 1900 in Parijs al zilver gewonnen bij het roeien.
En dan was er dus nog een sportieve achterneef, maar daarvan wilde Dirk niets weten. Dirk was een achterneef van de bekende official Karel Lotsy. Diens meegaandheid met de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog ergerde Dirk Lotsy zeer. Hij vond dat zijn achterneef de familienaam door het slijk haalde. De controverse over Karel Lotsy loopt trouwens door tot vandaag de dag, zie hiervoor deze link).

Na zijn actieve carrière was Lotsy jarenlang voetbalcolumnist.Het KNVB-orgaan De Sportkroniek was zijn belangrijkste medium. Daarin voerde hij een felle kruistocht tegen de invoering van semi-betaald voetbal. Hij schreef verder onder andere regelmatig in het het DFC-clubnieuws. In 1930 werden vele van zijn columns gebundeld in het boek Oude voetbalgedachten. Daarin liet de columnist zich graag kennen als een behoorlijke mopperkont en dat betrof niet alleen de verafguisde neef Karel. Hij klaagde ook graag over de jeugd van begin jaren twintig, die zou zijn verloederd door de Eerste Wereldoorlog. De jongeren dachten te zelfstandig en waren laks en energieloos. Bovenal waren ze zedeloos: ‘Tegenwoordig wordt de clubavond of clubbijeenkomst louter als feest bedoeld, waarbij het aantal dames even groot is als dat der jongens en heeren, dansen is den hoofdzaak.’ Dat ging in zijn jonge jaren rond de eeuwwisseling allemaal veel beter in de sportkantines: ‘De speltheorie werd besproken, er werd gedamd en gepingpongd, piano gespeeld en soms voorgedragen. Dames hadden geen toegang.’

Maar vooral Karel Lotsy zat hem ontzettend dwars. In 1959 schreef hij nog een persoonlijke brief aan zijn achterneef van maar liefst negen kantjes lang. Van Kolfschooten heeft deze klaagzang teruggevonden. Dirk was boos omdat Karel een oorkonde had gekregen van de KNVB vanwege zijn voorzitterschap van deze bond. Volkomen belachelijk, aldus Dirk: ‘Bij de uitreiking van het metaal heb je met stokkende stem gezegd dat je niet begreep waaraan je dit verdiend had, dit was de waarheid, het zij je tot troost dat niemand der aanwezigen dit begrepen heeft. Onthoud goed, geen van de lintjes van jou hebben waarde.’ Helaas voor Dirk werd Karel korte tijd later benoemd tot voorzitter van de Nederlandse Sport Federatie. Dat leidde opnieuw tot een vileine sneer: ‘Ik had zo gehoopt nu je toch eenmaal bij de bond weg was, dat er wat rust zou komen over de naam Lotsy.’

30 juni 1912: vlnr Dirk Lotsy, David Wijnveldt, Bok de Korver, Nico Bouvy, Just Göbel, Jan van Breda Kolff, Huug de Groot, Nico de Wolf, Constant Feith en Cees Ten Cate.