HENK VOS – ENFANT TERRIBLE (1)

Op woensdagavond 12 augustus 2015 was de presentatie van een uitgave van mijn uitgeverij, uitgeverij Sylfaen te Lobith. Het betrof een bibliografie van Henk Vos, de voetballer die in zijn lange carrière (600 wedstrijden in het betaald voetbal) bij veel clubs speelde, maar die de meeste voetballiefhebbers waarschijnlijk vooral kennen van de vier jaar dat hij bij Feyenoord (één keer landskampioen) speelde, van de aardige collectie rode kaarten die hij bij elkaar sprokkelde en van de introductie van gekleurde voetbalschoenen in het Nederlands voetbal.

Vanwege al die rode kaarten kreeg het boek van auteur Eddy Janssen de toepasselijke titel ‘HENK VOS. Enfant Terrible’. Hij beschrijft er de indrukwekkende voetbalcarrière van Henk Vos, die in Nederland lange tijd zo dicht tegen een optreden in het Nederlands Elftal aan zat, maar die droom nooit zag uitkomen. Hij had dan ook te maken met gigantisch zware concurrentie van bijvoorbeeld Van Basten, Gullit en Bergkamp. Dat is, om maar eens een wielerterm te gebruiken ‘hors categorie’ voor een speler uit de eerste categorie. Een aanwezige Belgische journalist, die de loopbaan van Vos bij Germinal Ekeren en Standaard Luik (één keer landskampioen, één keer bekerwinnaar) van nabij had meegemaakt merkte op dat als Vos zich in die tijd had laten naturaliseren tot Belg, hij zeker honderd interlands had kunnen spelen. Hij was met kop en schouders de beste aanvaller in de Belgische competitie en het Belgische voetbal kampte toen met een chronisch tekort aan goede aanvallers. Van armoede werd begin 1994 de Joegoslaaf Josip Weber, die bij Cercle Brugge speelde, genaturaliseerd en aan het WK1994 in de Verenigde Staten mee te kunnen doen. Hij speelde slechts zes interlands voor de Rode Duivels. Daar had onze Henk Vos kunnen staan.

Die witte schoentjes! Inmiddels is het een zeldzaamheid geworden nog iemand op gewone zwarte schoenen te zien spelen. Net voor de eeuwwisseling was dat echter algemeen. Echt algemeen, geen enkele uitzondering, niet in Nederland en nergens ter wereld. Adidas kwam op de geweldige idee drie Feyenoordspelers een contract aan te bieden om met de schoenen uit hun nieuwe collectie te gaan spelen. Die nieuwe collectie had men helemaal afgestemd op de kleuren van de Rotterdamse club: rood, wit en zwart. Ronald Koeman, op dat moment de grote vedette van de ploeg, kreeg de veiligste weg aangeboden. Hij mocht op de zwarte schoenen spelen. Gaston Taument tekende een overeenkomst voor de rode schoenen en Henk Vos voor de witte schoenen. In de eerste wedstrijd waarin de drie spelers met deze schoenen het veld betraden en gingen spelen, kreeg alleen Henk Vos een lading kritiek te verwerken. Koeman uiteraard niemandal, want het was niemand opgevallen dat hij ook op nieuwe schoenen speelde. Over de rode schoenen van Taument heeft ook zo goed als niemand het ooit gehad, laat staan er een probleem van gemaakt. Gaston was immers een kind van de club en dus een publiekslievelingetje. Die mogen dat soort dingen. Henk Vos was echter bij de club nog steeds omstreden. Zijn optredens waren ook wat wisselvallig en onder de supporters waren de meningen erg verdeeld. De ene helft vond het een wereldvoetballer, eentje van ‘niet lullen, maar poetsen’, en dus iemand die perfect in het Feyenoordmodel paste. De andere helft was echter niet gecharmeerd van zijn optreden en natuurlijk was het deze helft van het legioen dat hem uitjouwde en hem toeriep een praatjesmaker en kapsoneslijer te zijn, met zijn verdomde witte schoentjes. De trammelant over die witte schoenen is hem heel lang blijven achtervolgen.

Een paar van die witte schoenen zijn al snel in het bezit gekomen van Robert Maaskant, op moment van de presentatie de trainer van NAC. Van zijn echtgenote Lijsbeth eerlijk gezegd, want zij was altijd al een fan van Henk Vos en wilde graag een paar ‘witte slufkes’ als relikwie hebben. Ze blijken nog steeds in huize Maaskant een vast plaatsje in huis te hebben, wat best wonderbaarlijk genoemd mag worden. Robert Maaskant overhandigde aan Henk Vos het eerste exemplaar van de biografie die Eddy Janssen over hem schreef. Hij had dat paar witte schoenen meegenomen en vermaakte het publiek dat op de presentatie was afgekomen (zo’n 150 man) met een aantal leuke anekdotes. Waarna na het officiële gedeelte voor de auteur en voor de ex-voetballer het moment aanbrak voor een aantal interviews met de media uit Nederland en België, voor de uitgever het moment begon om boeken te verkopen en voor de kroegbaas het moment de dorstige kelen op deze warme avond van iets koels te voorzien.

Omroep Brabant plaatste nog dezelfde avond een bericht, met onderaan een filmpje van de presentatie. Tot zijn eigen verbazing zag de uitgever zichzelf op de achtergrond terug, druk gebarend in een gesprek met oud wielrenner Rini Wagtmans. In de dagen daarop volgden allerlei dag- en weekbladen meet een publicatie. Hieronder een kleine sfeerimpressie van de presentatie.

Morgen een fragment uit het boek.