ACHIEL VAN SASSENBROUCK 1

Achiel Van Sassenbrouck (Brugge 25 november 1886 – Gent 3 oktober 1979) was een Belgisch kunstschilder. Van Sassenbrouck (‘Den Sassen’ genoemd) was de zoon van een schrijnwerker die in hem zijn opvolger zag. Die zoon zag het anders: hij wilde leren schilderen. Meningsverschil en spanningen brachten er de jonge Achiel toe het ouderlijk huis te ontvluchten toen hij amper twaalf was. Hij sloot zich aan bij een reizend kermisgezelschap waar hij als manusje-van-alles diende. Hij kwam onder meer terecht in Rotterdam, Dordrecht, Amsterdam en Düsseldorf. Na enkele jaren keerde hij naar Brugge terug en sukkelde er van het ene schamel logement naar het andere. Weldra kwam hij aan de kost als letterschilder. Tijdens zijn vrije uren kon hij cursussen volgen aan de Kunstacademie. Hij kreeg er les in lijntekenen en grafische kunsten van Jozef Neutens en Victor De Looze. Verdere lesgevers in het schilderen waren Charles Poupaert en Pierre Rahoux. Verdere kunstopleiding kreeg hij van Edmond Van Hove en Gustaaf Pickery. Hij beëindigde zijn studies aan de Brugse academie in 1909. Hij was toen 23 en had er alle prijzen gewonnen die er te winnen waren. Dankzij de steun van een weldoener kon Achiel verder gaan studeren aan de Kunstacademie in Antwerpen en volbracht er ondertussen ook zijn legerdienst. Hij kreeg les van onder andere Juliaan De Vriendt, Franz Courtens en Frans Van Leemputten. Vooral deze laatste ontfermde zich over de rusteloze Van Sassenbrouck.

In 1914 meldde hij zich als oorlogsvrijwilliger. Hij vocht zeventien maanden in de loopgraven aan de IJzer en werd bevorderd tot sergeant. Hij werkte er tevens als frontschilder. Hij werd zwaargewond en na een herstelperiode ging hij les geven aan verminkte soldaten in Port-Villez. Tijdens een tentoonstelling in De Panne kocht koningin Elisabeth drie werken van hem aan, waaronder ‘Hulppost voor gekwetsten’ (rechtsboven). Daaronder een drieluik van de ruïnes in een van de Belgische frontsteden.