DOKTER, DOKTER, ALLEMAAL DOKTERS (1)

DOKTER, DOKTER, ALLEMAAL DOKTERS
De onbekende kant van de gezondheidszorg
Verhalen met en over dokters

door
JOEP SCHOLTEN
.
.
deel 1

De mens is als de maan
Je moet bereid zijn tot een ommetje voor zicht op haar duistere zijde
(J.S.)

INLEIDING

Vijftien op toon gezette thema’s.
Thema’s met artsen en apothekers in de hoofdrol. De gezondheidszorg wordt van een niet alledaagse zijde belicht. Dat wekt verwondering en bewondering, hier en daar verbazing, maar ook vaak tandenknarsen. Bovenal gaat het over het mensenwerk onder de noemer van een vijftiental melodieën. Hoewel het er soms op lijkt, is hier nadrukkelijk geen sprake van een karikatuur. Tenzij we de werkelijkheid als zodanig willen betitelen. Ook in gesprekken met dokters en farmaceuten geldt het adagium: Het dagelijkse doen en laten van mensen overstijgt met gemak elke fantasie.

Voor wie?
In eerste instantie zijn deze persoonlijke ervaringen geschreven voor insiders, dus artsen, apothekers, verpleegkundigen, studenten op weg naar een carrière in de medische wereld, zorgverzekeraars en bijvoorbeeld medewerkers van de farmaceutische industrie. Daarnaast zal de geïnteresseerde leek er zijn voordeel mee kunnen doen. Want iedereen loopt gedurende zijn leven wel eens iets op waarvoor medische hulp gewenst is. Het lezen van dit boek kan een bijdrage leveren daarvan een meer realistisch verwachtingspatroon te ontwikkelen.

Verantwoording
Nee, geen namen. Hoewel ik de eed van Hippocrates nooit heb afgelegd, respecteer ik vanzelfsprekend de vertrouwelijkheid van een spreekkamer. Geen namen derhalve.
Eén uitzondering op die regel meen ik mij te kunnen permitteren. Ik noem de voornaam van een dokter. Hoewel hij niet meer leeft, ben ik ervan overtuigd dat hij geen bezwaar gemaakt zou hebben. Zijn openheid en zijn passie voor het beroep dat hij tot aan zijn dood uitoefende, maakten een bijzondere indruk op me. Hij mocht niet ontbreken in Dokter, dokter, allemaal dokters. Bovendien vertegenwoordigt hij een verdwijnende soort. Denkend aan hem in versregels, passend bij klanken die zijn verhaal inkleuren, groeide zijn voornaam noemen uit tot een postuum eerbewijs.
De andere in de verhalen voorkomende dokters schitteren anoniem. Sommige ZIJN net met pensioen. Anderen al jaren dood. Bij de insiders zullen ze weer tot leven komen. De herinnering aan hen zal een glimlach ontlokken. Of een hartgrondige vloek. Met herinneringen heb je dat niet in de hand. Ongewild zijn ze een confrontatie, vooral jezelf.
Een aantal is van recenter datum. Die dokters hebben collega’s om de hoek van de straat, dezelfde wijk of stad. Of houden spreekuur in een belendende kamer van de polikliniek. Ze zijn fulltime solist, deeltijd medewerker van een groepspraktijk of als specialist werkzaam in een maatschap. Wie of wat ze ook waren of zijn, met allemaal zocht ik contact. Eenmaal onder vier ogen dompelde ik hen in warme pleidooien voor intelligente producten. Als beloning kreeg ik hun aandacht. Niet zelden trakteerden ze me op wat ze als dokter waren, boden me een blik op hoe ze dachten over en vooral deden in hun vak. Gezamenlijk completeren ze het beeld van het werk van dokter, kreeg ik een indruk van de mannen en vrouwen die zo worden aangesproken. Allemaal professionals, maar ook kind van hun tijd met de bijhorende waan van de dag. Die combinatie maakt het boeiend en gunt een blik op de mens die schuilgaat achter de respectabele aanspreekvorm van ‘dokter’. Onbedoeld vormden ze het decor voor de ontwikkeling die ik als persoon doormaakte. Daarna was het een kwestie van langzaam rijpen tot het moment onvermijdelijk werd om de meest intrigerende ontmoetingen op te schrijven.