ANGELINE SCHOOR – ONTMOETINGEN
Nog voor half zes is het als de luikjes opengaan. Pogingen tot opnieuw in slaap vallen, leveren niets op. Een enkele vogel zingt al. Een afnemende maan staat laag en helder aan de late nachthemel. Ik sta op, kleed mij aan en ga zachtjes naar beneden. Een paar happen yoghurt, tegen het omvallen, dan sluip ik het huis uit. Gelukkig maakt de auto niet veel lawaai bij het starten.
De duinen zijn niet ver. De lepelaars vliegen over mijn hoofd, werken aan de nesten of staan tot de knietjes in het water, op zoek naar voedsel. Een roofvogel komt geruisloos langs. In het natte zand staan verse sporen van het reeënvolk. Ik hoop dat ik ze later nog ontmoet. Ploeteren door de modder. Dan uiteindelijk, het elzenbos voorbij, het hoger gelegen, zanderige eikenbos, het domein van de reeën. En daar zijn er twee, een oudere man en een vrouw. De man ziet mij als eerste. Hij werpt mij een zijdelingse blik toe, snel, peilend, en gaat door met zijn bezigheden. Hij eet wat, krabt zijn buik. Ik ben gewogen en niet te licht bevonden. Nu ziet ook de vrouw mij. Zij geeft mij haar volle blik, behoedzaam maar nieuwsgierig. Minutenlang kijken we elkaar aan, roerloos. De behoedzaamheid wijkt uit haar blik en de ogen worden zacht. Dag zuster. Dan wordt de man bevangen door lentegevoelens. Hij maakt een vreugdesprong, roept en draaft elegant een eindje weg. De vrouw werpt mij nog een laatste blik toe en volgt hem, ook roepend. Ver weg zijn ze niet, nog een tijdje hoor ik hun spel en vreugdekreten. Ik loop verder. De zang-vogels zijn inmiddels grondig wakker en vullen de ruimte met liedjes, de zon is opgekomen en kleurt de einder goudgeel. Niet meer bedacht op andere ontmoetingen staan er ineens nog twee reeën op voor mij op het pad, een vrouw en een jongeman, een jaar oud. De vrouw ziet van verdere kennismaking af en gaat een andere kant op, al kijkt ze nog wel een paar keer om. De jongeling schrikt heel even en verlaat het pad. Dan realiseert hij zich dat dat niet stoer is en keert terug op zijn schreden. Het is een beetje een lefgozertje. Cool neemt hij mij in het vizier. Quasi nonchalant kauwt hij op wat blaadjes en kijkt mij aan met een blik die zegt: ik schrik heus niet van jou, hoor! Maar mij houdt hij niet voor de gek, hij vindt het griezelig. Prettig-griezelig, niet bang-griezelig. We verkeren nog een tijdje in elkaars gezelschap. Dan kijkt hij me over zijn schouder voor een laatste keer aan en verdwijnt over de heuvel. Waarschijnlijk gaat hij straks opscheppen tegen zijn vrienden.
Een kort verhaal van Angeline Schoor.
Van haar verschenen bij uitgeverij Sylfaen al vier reisverhalen: Op zoek naar magie (2013), De jungle-jingle van Ecuador (2014), Prinsen op witte scooters (2015) en Muziek van wind en water (2016).
MUIZENEST 
Waarom doe ik dat soort dingen niet?! Prachtig geschreven.
LikeLike
Toost je Beaunino, ik doe dat zelf ook niet. Angeline Schoor gelukkig wel en die schrijft er inderdaad prachtig over. Zie haar andere korte verhalen hier of de drie reisverhalen die van haar verschenen bij http://www.uitgeverij-sylfaen.nl
LikeLike