ANGELINE SCHOOR – INTERVENTIE

Na een lange, drukke werkdag vol intensieve gesprekken zit ik in de bus op weg naar huis. Het is een prachtige lentedag, veel te mooi om binnen te zijn. Daarom stap ik dan ook een halte eerder uit, zodat ik de langere route kan nemen die over een dijkje langs de kinderboerderij naar mijn huis voert. De avondzon brandt op mijn huid en het is een weldaad om het lommerrijke dijkje op te stappen. Hoge populieren aan weerszijden vormen een hoge, groene tunnel waar zo nu en dan kleine vlekjes gouden zonlicht doorheen sprankelen. De wind doet de bladeren ritselen in een slepende cadans van subtiele windmuziek. Als ik mijn harp bij me had, zou ik onze stemmen eraan toevoegen.

Genietend van de wind, de zon en de geur van gras en populieren wandel ik rustig door de bomentunnel, mijn blik op oneindig, mijn geest prettig leeg. Ik ben in zo’n staat dat ik er fysiek wel ben, maar mentaal in een soort persoonlijke zeepbel zit die me afschermt van de boze buitenwereld en waardoor ik alles om me heen bekijk vanuit rust en stilte en door een waas van zachte kleuren. Ter hoogte van de kinderboerderij wordt de zeepbel echter ruw stukgeprikt door een enorm kabaal. Vanaf een zijpaadje tussen twee brede sloten in komt een brandgans aangerend. Het dier is hevig in paniek en dat verbaast me niet want hij wordt achternagezeten door een gigantische mannetjeszwaan die zo te zien helemaal door het lint aan het gaan is. Het buiten zichzelf van woede zijnde beest heeft de indrukwekkende vleugels wijd gespreid, rolt woest met de ogen, gilt en sist met wijdopen bek en maakt met de grote platvoeten een enorme vaart. In de sloot ernaast zwemt zijn gade met een groepje donzige kinderen. Zij houdt haar hoofd gebogen, de blik afgewend en posteert zich tussen haar kroost en het tafereel, alsof zij zich naar haar kinderen toe een beetje geneert voor het gewelddadige gedrag van pa en hen ervan weg wil loodsen.

Vader zwaan heeft de gans inmiddels ingehaald en vastgegrepen en geeft hem er flink van langs. De gans gilt en klapt wat met de vleugels en is duidelijk geen partij, maar pa weet van geen ophouden. Moordlust sproeit uit zijn ogen en het ziet er naar uit dat hij vastbesloten is de gans ter plekke te wurgen. Nu weet ik niet wat deze gedaan heeft om zich een dergelijke woede op de hals te halen, maar er is geen onmiddellijke dreiging voor het zwanengezin en ik zie dan ook niet in waarom de stakker op dit moment zou moeten sterven. Als coach ben ik wel gewend aan extreme reacties tussen personen, dus ik besluit ook hier maar eens een interventie te plegen. Rustig loop ik naar het vechtende stel en op kalme toon spreek ik de zwaan toe. Hij stopt met zijn afrossing en kijkt me aan met een blik van wat-mot-je-zie-je-niet-dat-ik-bezig-ben! Toch heeft hij kennelijk voldoende fatsoen en hoffelijkheid in huis om te luisteren naar wat ik te zeggen heb. Ik begin te praten: ‘Ik snap dat ganzen akelige beesten zijn en dat deze gans in het bijzonder inderdaad een stom individu is dat waarschijnlijk te dicht bij je kinderen is gekomen. Maar kijk nou eens, je kinderen zijn veilig bij je vrouw en deze idioot zal ze echt niets meer doen. Hij is doodsbang. Ik denk dat je je punt nu wel gemaakt hebt. Zou je hem niet beter laten gaan en terug gaan naar je gezin? Je vrouw maakt zich vast zorgen.’ Tijdens het praten heeft de zwaan geluisterd, de gans in bedwang houdend, maar de blik op mij gericht. Zijn lichaamstaal is minder dreigend en hij lijkt iets kalmer nu, maar zijn ogen staan nog woest. Misschien heeft zijn ego nog een oppepper nodig. Hij is tenslotte een man. Ik praat door, prijs zijn kracht, schoonheid en moed en doe een be-roep op zijn intelligentie en edelmoedigheid. Hij blijft me aankijken en lijkt hier eens goed over na te denken. Na enkele minuten neemt hij een besluit. Hij laat hij de nek van de gans los en doet een stap achteruit. Hij schudt zijn veren, recht zijn rug, werpt de in het gras liggende gans een vuile blik toe, kijkt mij nog een keer indringend aan en draait zich dan waardig om. Met stijve passen wandelt hij terug naar de sloot, in de richting van zijn gezin.

Opgelucht haal ik adem. Ik zal maar eens met het slachtoffer gaan praten. Ik merk nu pas dat ik publiek heb: twee vrouwen hebben het tafereel vanaf een afstandje gevolgd en beginnen mij met vragen te bestoken en van commentaar te voorzien. Een beetje mosterd na de maaltijd. Ik geef wat vage antwoorden, want ik heb andere prioriteiten. Voorzichtig benader in de in elkaar geslagen gans. Hij kijkt me behoedzaam en een beetje kortademig aan als ik hem vraag hoe het met hem gaat. Ik zie geen bloed of gebroken ledematen, maar dat is door het dikke verenpak ook niet goed te zien. Ik kom dichterbij en raak hem voorzichtig aan. Daar zit hij duidelijk niet op te wachten. Dat kan ik me ook wel voorstellen na zijn recente ervaring, dus ik trek mijn hand terug en wacht. Moeizaam krabbelt hij op en strompelt een eindje door het gras. Aan zijn bewegingen kan ik zien dat hij weliswaar pijn heeft maar geen benen of vleugels gebroken heeft. Met een beetje geluk komt hij met de schrik en wat blauwe plekken vrij. Ik praat met hem tot hij wat rustiger is en ik adviseer hem in het vervolg dit zwanengezin te mijden. Volgens mij had hij die conclusie zelf ook al getrokken, maar hij maakt de indruk waardering te hebben voor ons gesprek en dankbaar te zijn voor mijn interventie. Als hij weer wat soepeler beweegt, zeg ik hem gedag en laat hem achter met zijn blauwe plekken en gewonde trots. De zwaan zwemt kalm en waardig rond in de sloot en knikt mij in het voorbijgaan minzaam toe. De rust is wedergekeerd. Wat een goed gesprek al niet teweeg kan brengen.

Een kort verhaal van Angeline Schoor.
Van haar verschenen bij uitgeverij Sylfaen al vier reisverhalen: Op zoek naar magie (2013), De jungle-jingle van Ecuador (2014), Prinsen op witte scooters (2015) en Muziek van wind en water (2016).