CLAUDIO LOLLI

Claudio Lolli (geboren op 28 maart 1950 in Bologna) is een Italiaans singer-songwriter, dichter, schrijver en daarnaast ook leraar aan een school in het middelbaar onderwijs. Begin jaren zeventig begon hij voorzichtig met zijn eerste optreden. Een stadsgenoot van hem die op dat moment al zijn eerste hits scoorde, Francesco Guccini, introduceerde hem bij platenmaatschappij EMI Italiana, die in de daarop volgende jaren (1972-1976) zijn eerste vier LP’s uitbracht. Alle albums hebben politieke onderwerpen als thema, zoals in het tweede album Un uomo in crisi dat de hoogtepunten volgt uit het leven van Antonio Gramsci, de mede-oprichter en eerste leider van de communistische partij in Italië die door zijn theorieën over de rol van cultuur en leiderschap in de politieke strijd geldt hij als een originele en invloedrijke denker, zowel binnen als buiten het marxistische kader. In 1924 richtte Gramsci het communistische dagblad L’Unita op en in datzelfde jaar werd hij lid van het Italiaanse parlement. Hij zal er slechts één toespraak houden, tegen Mussolini’s verbod op ‘geheime organisaties’ (tegenstanders van het fascistische regime). Ondanks zijn parlementaire onschendbaarheid werd hij op 8 november 1926 gearresteerd en veroordeeld tot vijf jaar ballingschap in een gevangenenkolonie op het eiland Ustica. Deze ballingschap, die slechts tot februari duurde, werd gevolgd door tien jaar gevangenisstraf. In gevangenschap schreef hij zijn bekendste werk, de Quaderni del Carcere (“Gevangenisgeschriften”). Het verblijf in de gevangenis had een dusdanige slechte invloed op zijn gezondheid dat Gramsci kort na zijn vrijlating in 1937 op 46-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Rome overleed. De muziek van Claudio Lolli schijnt in Italië te behoren tot de klassieke nummers uit de roerige zeventiger jaren. Lolli is echter wel gewoon muziek blijven maken. Hij heeft inmiddels ook vijf romans op zijn naam staan.
Het moet in 1975 of 1976 zijn geweest dat ik met een vriend op vakantie was in Italië, in de omgeving van Florence en Pisa. Een vaste gewoonte indertijd bij onze vakanties was om een soort souvenir mee te nemen. Niet zo’n afgrijselijk souvenirtje als een asbak met de afbeelding van die beroemde scheve toren of soortgelijke prullaria. In dit geval werden het uiteindelijk de aanschaf van twee LP’s. Geen vooropgezet plan maar toevallig zo ontstaan omdat we nu eenmaal langs een platenzaak kwamen en wel eens wilden zien wat daar allemaal in de schappen stond. Nu sprak het personeel er alleen maar Italiaans, een mogelijkheid om wat te beluisteren was er ook niet, dus moest op de gok wat aangeschaft worden. Dat werd bij mij een LP van Claudio Lolli en eentje van Francesco Guccini. Voor mij twee totaal onbekenden, begreep pas bij het opzoeken van deze informatie dat de twee goed bevriend met elkaar waren. De plaat van Guccini heb ik wat minder gedraaid, maar die LP van Lolli bleek bij thuiskomst een absolute topper. Helemaal grijsgedraaid. Na veertig jaar draai ik de plaat nog steeds met regelmaat. Vandaag voor de verandering dus eens een complete LP: Un uomo in crisi.