BOR VAN GEENEN – OPENBAAR GEHEIM

Zo af en toe plaats ik iets wat een collega-blogger al een keer heeft geplaatst. Enerzijds omdat ik het gewoon mooi vind, maar anderzijds ook omdat ik niet alleen het betreffende artikel graag onder de aandacht wil brengen, maar de gehele site waar natuurlijk veel meer te genieten is. Dat betreft onder meer het blog Openbaar Geheim van Bor van Geenen, wat blijkbaar een pseudoniem is. De schrijver, ik veronderstel dat het een hij is, schrijft op een aangename, humoristische en vaak absurdistische manier over … Ja, waarover eigenlijk? Het lijken soms non-onderwerpen, maar er zit een hele serieuze ondertoon in. Enfin, oordeelt u zelf door de site te bezoeken en te gaan volgen. Hier drie korte bijdragen van Openbaar Geheim, één over speelgoed en Nasa, twee over de relatie patiënt-huisarts, een onderwerp waarover een vaste gastblogger op deze site, Joep Scholten, een hele serie artikelen aan het schrijven is.

Het ruimteravijn
Ooit leefde ik minderjarig twee weken in Valkenburg, het was dat jaar de heetste zomer. Boven waren de mannetjes net op de maan geland om hun vlag te planten. Een reuzensprong voor de mensheid, zo heette het. Maar wat is de ruimtevaart anders dan een sprong in het ravijn tussen de zwevende bergen, die planeten heten.
Beneden in het dal van het stadje liep ik omvat door een zinderende hitte en zag in de etalage van een speelgoedwinkel hoe het plastic speelgoed smolt tot vormeloze klonten, voormalige speelgoedauto’s, poppetjes. Het maakte diepe indruk op mij, veel meer dan de hele maanlanding. Dat nieuwe begeerlijke dingen in een winkel door de magistraal stralende zon op klaarlichte dag tot wanstaltige rommel kon smelten.
Vanaf die tijd zag ik niet alleen de dingen maar ook hun toekomstige teloorgang. Van de dingen moest je het niet hebben, de niet-dingen begonnen mijn aandacht te trekken.
Wat was Nasa anders dan een extreem dure speelgoedfabriek voor mannetjes met jongensdromen. Met het ruimtevaartbudget had het paradijs op aarde gerealiseerd kunnen zijn. Helaas is het paradijs geen financieel probleem, het is onbetaalbaar en gratis.
De grote ruimtevaartdroom lijkt om planeet aarde te verlaten als een zinkend schip en onleefbare planeten te koloniseren, een spannende jongensdroom. De oplossing buiten zoeken voor een probleem dat binnen ligt. Het zou een reuzensprong zijn om de rotzooi van binnen op te ruimen en geen nieuwe rotzooi meer toe te voegen.
Nog steeds bewonder ik de zon als het ruimtevaartuig waarmee wij door het zonnestelsel reizen, zonder zon hadden wij nooit op aarde kunnen landen.

Onbezetene
‘U bent genezen verklaard’ verklaarde de psychiater opgewekt.
‘Mooi is dat’, klaagde de voormalig patiënt. ‘Eerst was ik Napoleon, toen Jezus en nu ben ik niemand’.
‘Ja, geweldig nietwaar, nu kunt u weer gewoon verder leven’.
‘Maar het voelt wel als een verlies, het verlies van een vriend’.
‘Dat klopt, want u bent twee niemanden verloren, Napoleon en Jezus’.
‘Nee, ik bedoel u, ik verlies u toch, als steun en toeverlaat?’.
‘Ach, maar u kunt buiten kantooruren gewoon blijven langskomen hoor’.
‘Wat aardig van u, ik betaal er wel gewoon voor’.
‘Dat zal niet gaan, helaas, alleen patiënten kunnen betalen.
‘Moet ik dan ook nog afscheid nemen van de patiënt in mij?’.
‘Als u geduldig bent vertrekt de patiënt vanzelf’.
‘Als ik geweten had dat genezing alleen maar tot verlies leidt zou ik hier nooit aan begonnen zijn’.
‘Bezit is een illusie, vandaar dat we van bezetenen spreken’.
‘Maar illusies zijn toch ook mooi’.
‘Zeker, prachtig zelfs, zolang ze jou niet in bezit nemen’.

De geduldige patiënt
Zijn arts noemde hem ‘mijn geduldigste patiënt’.
Hij liet zich het met een brede glimlach welgevallen.
Het medicijn had zulke fijne bijwerkingen dat hij heimelijk besloot om patiënt te blijven. Zijn kwaal was verdwenen, met moeite kon hij zich er nog iets van herinneren. De medicinale bijwerkingen waren goddelijk. Om verzekerd te blijven van toelevering was hij genoodzaakt zijn kwaal te gaan simuleren, te kreunen en zuchten om niets. Dat ging jarenlang goed, de simulator genoot met volle teugen. Tot de arts op zekere dag met een nieuw middel kwam. Het oude medicijn was achterhaald en was niet effectief, met het nieuwe middel zou de kwaal gegarandeerd binnen enkele maanden verholpen worden.
De patiënt kon niet anders dan toestemmen, wie weet waren de bijwerkingen nog beter dan die van het oude middel. Helaas was het tegendeel het geval, de patiënt miste de oude bijwerkingen zo dat hij depressieve klachten kreeg. Hij smeekte zijn arts om het oude recept weer te verstrekken en bekende openhartig waarom. De bijwerkingen klonken de arts als muziek in de oren, te mooi om waar te zijn. Ook de arts raakte verslaafd.
We hebben bewust ervoor gekozen de kwaal, het middel noch de bijwerkingen met name te noemen om de lezer tegen zichzelf te beschermen.