DE GROTE BIZONJACHT

De Amerikaanse bizon is een Noord-Amerikaans zoogdier, zwaargebouwd met een hoge schouderbult, een grote zware kop, een korte dikke nek en een breed voorhoofd. Kop, nek, schouders en voorpoten zijn lang en ruig behaard. De rest van het lichaam is bedekt met korter en lichter haar. Hun bruine tot zwarte vacht bestaat uit twee lagen: een warme binnenlaag en een dikke, beschermende buitenlaag. Deze dikke vacht is geen overbodige luxe, omdat ze ook voorkomen in bergachtige gebieden, waar ze aan extreem lage temperaturen blootstaan. De kin bevat een verwilderde baard. Het dier heeft een schouderhoogte van 1,90 meter en de lengte van de stier is bijna 3 meter. De staartlengte bedraagt 30 tot 60 cm. De bizon kan een snelheid tot 50 km/u halen. Ze worden ongeveer 25 jaar oud. Kortom, een prachtig en indrukwekkend beest.

De Amerikaanse bizon is bijna systematisch uitgeroeid. Rond 1800 leefden er op de Amerikaanse prairies naar schatting 60 miljoen bizons. In 1890 waren er daarvan zegge en schrijven nog 750 exemplaren van over. Momenteel zijn er in enkele natuurparken 30.000 bizons. Voor de komst van de kolonisten trokken de beesten in het voorjaar langs de buffelpaden naar het noorden, in het najaar naar het warmere zuiden. De uitroeiing van de bizon kan gerust op het conto van de blanken worden geweten, hoewel de historicus Pekka Hämäläinen er een alternatieve visie op na houdt. Hij wijst erop dat de Comache-indianen en bevriende stammen in de periode 1830-1839 op de zuidelijke prairie circa 280.000 bizons per jaar doodden, wat al bijna het maximumaantal was dat gedood kon worden zonder dat de populatie afnam. Verder was er vanaf 1845 een periode van droogte die zo’n vijftien jaren duurde en ook zorgde voor een toenemende druk op de populatie. Daar staat tegenover dat de druk slechts dermate was dat de populatie zich in andere tijden weer geheel zou kunnen herstellen. Wat Hämäläinen ‘vergeet’ is dat de indianen slechts jaagden vanwege het vlees en de huiden van de buffels, voor hen onmisbare zaken. De blanken jaagden echter alleen maar voor de lol. lekker een potje knallen. In de loop van de 19e eeuw begon de grote slachting. Bizons werden bejaagd omdat ze voedselconcurrenten waren van de koeien van veeboeren. Ook spoorwegmaatschappijen moedigden de jacht aan; botsingen van locomotieven met bizons veroorzaakten schade, en bizons schuilden vaak op plaatsen waar spoorlijnen door heuvels of bergen sneden, en veroorzaakten zo treinvertragingen. Op bizons werd ook gejaagd om hun huid die als aandrijfriem of vloerkleed werd gebruikt. Grote hoeveelheden bizonhuiden werden naar Europa geëxporteerd. Ten slotte werd ook op bizons gejaagd om de prairie-indianen te dwingen hun nomadische leefwijze op te geven en zich in reservaten te vestigen. Nog in 1875 pleitte generaal Philip Sheridan in het Amerikaans Congres om die laatste reden voor het uitroeien van de bizon. Hij heeft bijna gelijk gekregen. Jagers organiseerden speciale bizon-jachttreinen, van waaruit dan op de kuddes geschoten kon worden. Het gevolg was dat de bizon dus rond 1890 vrijwel was uitgeroeid. Wat restte was de mogelijkheid een leuke foto te laten maken tegen een gigantische berg bizon-koppen.