CLARA BOW

Clara Bow (Brooklyn, 29 juli 1905 – Los Angeles, 27 september 1965) was een Amerikaans actrice en sekssymbool. Ik stuitte vorige week op haar toen ik een artikel over de swastika aan het schrijven was en een foto tegenkwam waarop ze met een modieus swastika-hoedje stond. Had niks met de nazi-ideologie te maken; de beweging stond toen amper in de kinderschoenen. De swastika was indertijd gewoon een gelukssymbool, that’s all. Clara Bow werd geboren in Brooklyn en was het enige overlevende kind uit een disfunctioneel gezin met psychische aandoeningen en fysieke en mentale mishandeling. Haar moeder Sarah Gordon, een prostituee die aan epilepsie leed, was al eerder bevallen van twee kinderen die stierven bij de geboorte. Ze hoopte dat dit ook bij Clara zou gebeuren. Ze had vaak publieke affaires met brandweermannen. Bows vader was bijna nooit thuis en als hij dat een keer was, sloeg hij meestal zijn vrouw en dochter. Ook verkrachtte hij Clara toen ze 15 jaar oud was. Clara Bow was een echt ‘jongensmeisje’ en speelde op straat alleen met jongens.

Clara stopte al jong met school en wilde graag een carrière in de filmindustrie. Ze won de Fame and Fortune-prijsvraag in 1921 en haar prijs was een rol in de film Beyond the Rainbow (1922). Haar scènes werden echter verwijderd uit de film, maar waren weer te zien toen de film gerestaureerd werd. Haar ouders stimuleerden haar carrière niet, vooral haar moeder niet want die vond acteren iets voor prostituees en wilde Clara vermoorden toen ze toch actrice wilde worden. Clara werd op een nacht wakker en zag haar moeder haar heen gebogen met een mes in haar hand. Clara sloot zichzelf op in een klerenkast en bleef daar totdat haar grootmoeder thuis kwam. Het incident zou de rest van haar leven een traumatische ervaring blijven. Desalniettemin voelde ze zich ook vaak schuldig vanwege haar moeders afkeuring. Toen ze in 1923 hoorde dat haar moeder was overleden, gaf ze haar acteercarrière de schuld.

Clara kreeg na Beyond the Rainbow een bijrol in Down to the Sea in Ships. Vervolgens werd ze geselecteerd als een van de WAMPAS Baby Stars van 1924. Ze speelde vooral kleine rollen in films en Clara werd ontdekt door een man die haar een screentest in Hollywood aanbood. Men zag aanvankelijk geen talent in haar, maar dachten na deze test hier anders over. Een van Clara’s vele talenten was dat ze op commando kon huilen. Als ze in films ooit moest huilen, dacht ze aan Johnny, haar beste vriendje die in haar bijzijn levend verbrandde toen ze nog maar tien jaar oud was. Ondanks haar kleine rollen in films, was Clara altijd het hoogtepunt van de film. Toch leek ze nooit hoofdrollen te krijgen. Ze stond er wel bekend om altijd beleefd te zijn op de set. Toen ze genoeg geld had, betaalde ze ook de verhuizing van haar vader naar Hollywood. Hij verscheen echter altijd dronken op haar sets en flirtte met jonge meisjes.

Vanaf 1925 werd Bow een steeds grotere ster, via de films The Plastic Age, Mantrap en It. uitgebracht. Vooral die laatste film uit 1927 maakte haar tot een groot sekssymbool. Het was voor haar ook een startmoment voor talloze affaires met veel mannen, waaronder Béla Lugosi, Gary Cooper, Gilbert Roland, John Wayne, Victor Fleming en John Gilbert. Al gauw werden haar affaires, haar verslaving aan alcohol en drugs en haar geestelijke labiliteit een groot probleem voor haar studio. Ondanks dat velen dachten dat haar goedkope uitstraling een schande was, werd ze nog altijd geprezen om haar beleefde en vrolijke persoonlijkheid en enthousiasme. Met haar volgende film, Wings, kreeg ’s werelds eerste Academy Award voor Beste Film, maar daarna daalde Clara’s populariteit. Toen de geluidsfilm opdook, waren fans teleurgesteld over haar accent. Nadat ze in 1932 met Rex Bell trouwde, trok ze zich terug om met hem een gezin te stichten. In 1949 werd het duidelijk dat Clara schizofreen was. Haar man stuurde haar later naar een psychiatrische inrichting. Clara Bow stierf in 1965 aan een hartaanval. Al met al een behoorlijk triest leven.