JOAN BAEZ

Al weer tijden geleden heb ik geschreven over mijn ontdekking van Joan Baez en via haar van Bob Dylan. Ik heb dat toen gecombineerd door een nummer te laten horen van een LP die helemaal was gewijd aan haar vertolkingen van nummers van Bob Dylan, Sad Eyed Ladies Of The Lowlands. Nog steeds wat mij betreft haar beste LP, eentje die ik nog met regelmaat opzet en waar ik binnenkort maar weer eens een nummer van moet presenteren. Nu is mijn voorkeur voor Baez wat grillig. In haar oude werk vind ik haar nog steeds ronduit indrukwekkend, al blijft er hier en daar war ergernis over de uithalen met hoge stem die weer direct worden afgewisseld met fragmenten met een veel lagere stem. Het zijn gelukkig uitzonderingen. Bij haar latere repertoire ben ik afgehaakt. Te veel vertolkingen van wereldhits die door anderen honderden malen beter zijn uitgevoerd. Maar soms zit er ineens een briljantje tussen en niet zelden komt dan de oude vriend Bob Dylan weer om de hoek kijken. Zoals het nummer Diamonds and Rust, een eigen compositie van Baez en door velen beschouwd als haar beste compositie. Hoewel hoewel Joan Baez lange tijd volhield dat het nummer ging over haar echtgenoot David Harris (een journalist, schrijver en activist tegen de Vietnamoorlog en verplichte militaire dienst) en hun aanstaande scheiding, was het vor iedereen duidelijk dat het numjmer ging over haar relatie een jaar of trien eerder met Dylan. De duidelijkste verwijzing in de tekst van het lied is wel de fraaie zin: ‘Well, you burst on the scene already a legend. The unwashed phenomenon, the original vagabond….’. Er is een wonderschone vertaling van het nummer, die hieronder staat weergegeven.
.

.

DIAMONDS & RUST

Well I’ll be damned…
Here comes your ghost again
But that’s not unusual
It’s just that the moon is full
And you happened to call

And here I sit
Hang on the telephone
Hearing a voice I’d known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall

As I remember your eyes
Were bluer than robin’s eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest?

Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust

Well you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms

And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes the girl on the half-shell
Would keep you unharmed

Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you’re smiling out the window
|Of that crummy hotel

Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there

Now you’re telling me
You’re not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague

Because I need some of that vagueness now
It’s all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you’re offering me diamonds and rust
I’ve already paid

DIAMANTEN & ROEST

Wel verduiveld
Hier is de verloren zoon
Maar dat is niet ongewoon
Doodgewoon zoals vollemaan
Bel jij mij zo maar aan

En hier zit ik dan
Toch weer in de ban
Van een stem die ik ken
Enkele lichtjaren geleden
Toen we iets moois de das omdeden

Ik herinner mij jouw ogen
Het blauw van regenbogen
Al vond je mijn poëzie niet best
Vanwaar bel je mij nu?
Vanuit een gat in de midwest?

Tien jaar geleden
Maakten mijn attenties je blij
Jij stond ook klaar voor mij
Maar het werden herinneringen
Loze diamanten en roest

Je schitterde al op de scène
Beroemd zonder gène
Het ongewassen fenomeen
De onvervalste vagebond
Die soelaas in mijn armen vond

En je bleef een tijd
Tijdelijk het noorden kwijt
De Madonna was zomaar van jou
En al werd ze niet gewaardeerd
Zij hield je ongedeerd

Nu zie ik je weer staan
Met bruine blaren om je heen
En sneeuw in je haar
Nu glimlach jij daar aan het raam
Van dat sjofel hotel

Over Washington Square
Wasemt onze adem als witte wolkjes
Vluchtig als ons samenzijn
Het is moeilijk uit te leggen
Maar wij konden daar gestorven zijn

Jij zegt mij woord voor woord
Dat je niet nostalgisch bent
Wel geef mij dan een ander woord
Want je was altijd zo goed met woorden
Die vaag waren en bekoorden

Dat soort vaagheid komt mij nu van pas
Ik herinner het mij zoals het was
Ja ik hield zielsveel van jou
Maar diamanten en roest hoeven niet meer
Zij deden mij zeer