MUIZENEST

Ook als men totaal van de kaart is, kan men hemelse muziek maken. In de cultuur rond de hippies en de flowerpower kwam de psychedelische muziek op, wat een verzamelnaam is voor verschillende muziekgenres die beïnvloed zijn door de psychedelische cultuur en proberen de ervaring onder invloed te zijn van hallucinogene drugs na te bootsen of te versterken. De stijl openbaarde zich halverwege de jaren zestig onder folkrock- en bluesrockbands in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Binnen het genre werden vaak nieuwe opnametechnieken en geluidseffecten toegepast, alsmede niet-westerse klanken uit de Indiase muziek. Door effectapparatuur voor extreme klankvervorming, extended technique, minimalistische muziek en improvisatie heeft de muziek een sferisch karakter. Het genre is inmiddels wel over haar hoogtepunt heen, maar er worden nog steeds muziek gemaakt die de aanduiding ‘psychedelisch’ verdient. Iron Butterfly is een Amerikaanse psychedelische-rockband, die zijn hoogtepunt kende eind jaren zestig van de 20e eeuw. Hun grootste bekendheid danken ze aan hun enige hit In-A-Gadda-Da-Vida van het gelijknamige album In-A-Gadda-Da-Vida, dat behoort tot de veertig best verkochte albums ooit, met meer dan 30 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd. De band werd in 1966 in San Diego opgericht door onder meer Doug Ingle, het enige bandlid dat van het begin tot het eind van de groep lid zal zijn. Ten tijdens van de opname van In-A-Gadda-Da-Vida bestond degroep uit organist Doug Ingle, drummer Roin Bushy, bassist Lee Dorman en sologitaris Erik Brann. De albumversie van het nummer duurde ruim 17 minuten, maar voor de single werd dat drastisch ingekort tot 2.53. Het nummer bezette in Nederland de negende plaats in de Top 40.Het nummer staat ook nog steeds in de Top 2000, maar vanaf plaats 195 in het beginjaar 1999 is het inmiddesl afgezakt naar nummer 1206 in 2018 (met een flinke duikeling, want in 2016 en 2017 stond men nog op plaats 787 en 772). Er is over de band nog het fraaie verhaald dat men in 1969 geboekt stond voor Woodstock, maar dat de band kwam vast te zitten op een vliegveld. Hun manager nam contact op met de organisatie van Woodstock met de eis dat de band met een helikopter zou worden ingevlogen, hun optreden zou doen en direct weer zou worden teruggebracht naar het vliegveld. Hij kreeg te horen dat dit zou worden overwogen, maar ook na herhaald terugbellen naar “Woodstock’ kreeg men nooit meer antwoord. Blijkbaar was de financiële eis iets te gortig voor de organisatie, die op dat moment een financieel debacle al levensgroot op zich af zag komen. Het nummer heeft een simpele tekst, die slechts in het begin en aan het eind terugkomt. Er is onduidelijkheid wie nu eigenlijk als technicus en producer verantwoordelijk waren voor de opname. Iedereen bleek iets te veel alcohol en/of drugs genuttigd te hebben om zich iets van de opname te herinneren.  Over  de de titel van het nummer gaat het verhaal dat het eigenlijk In the Garden of Eden had moeten heten, maar dat zanger Doug Ingle zo dronken en/of onder invloed van drugs was dat hij deze tekst verhaspelde. Drummer Ron Bushy luisterde via een koptelefoon naar het nummer en kon het antwoord van Ingle niet goed verstaan op zijn vraag hoe het nummer moest heten. Bush noteerde vervolgens de titel zoals wij die nu kennen: In-A-Gadda-Da-Vida.
.

.