MUIZENEST

Jacques Brel (Schaarbeek, 8 april 1929 – Bobigny, 9 oktober 1978) was een Belgische zanger, componist en tekstschrijver die in de vroege jaren zestig uitgroeide tot een internationale beroemdheid. Al in 1967 nam hij afscheid van het podium om zich volledig te kunnen richten op zijn carrière als filmacteur en -regisseur. Nadat hij een aantal jaren vergeefs had geprobeerd in Frankrijk succes te krijgen, brak hij in 1956 door met het zoetsappige Quand on n’a que l’amour. Jacques Brel was vanaf dat moment erkend artiest, met tegelijkertijd een turbulent privéleven: vrouw en kinderen in Brussel, in een relatie die nooit definitief zou worden verbroken (hij bleef kostwinnaar en met tussenpozen de brave huisvader), maar een hele reeks van minnaressen op na hield, was een publiek geheim. Eind jaren vijftig werd zijn werd grimmiger. Hij schreef felle chansons waarin hij zich afzetten tegen de hypocriete burgerlijke moraal uit zijn jeugd (Les Flamandes is daarvan het bekendste voorbeeld), hij schreef talloze liederen waarin steeds bleek dat de liefde meer pijn dan vreugde bracht (Ne me quitte pas uit 1959 is hiervan het hoogtepunt en schreef talloze nummers over de dood, waarvan La Mort uit 1960 de eerste uit een lage reeks was. Deze drie thema’s zijn de rode draad in zijn grandioze oeuvre. Een oeuvre dat hem een grote schare fans opleverde met ook talloze mensen tegen zich in het harnas joeg. Tijdens concerten was hij steeds meer de dichter-zanger die zijn persoonlijke pijn op een intense manier de zaal in spuugde. Brel had jarenlang een slopend bestaan met gemiddeld 300 optredens, gekoppeld aan een intens drink- en rookschema en een nachtrust die uit hazenslaapjes bestond. In 1967 was het niet verwonderlijk dat de pijp leeg was. In 1974 werd bij hem longkanker geconstateerd, waaraan hij vier jaar later in een ziekenhuis in de omgeving van Parijs zou overlijden. Hij ligt begraven op het Frans-Polynesische eiland Hiva Oa, deel van de Marquesaseilanden in de Stille Oceaan, vlak bij het graf van de schilder Paul Gauguin. Brel was in de jaren vijftig en zestig ook populair in Nederland, net als tal van andere Franstalige artiesten. Sindsdien is een enorme Angelsaksische muziekgolf over ons heen gekomen, waardoor Franstalige muziek bijna geheel uit ons wereldbeeld is verdwenen, zeker bij de jeugd. Een van de wat minder bekende, maar typische Brel-chansons, uit 1963: Pourquoi faut-il que les hommes s’ennuient?
.

.