MUIZENEST

Sonne Hagal is een Duitse neofolkband uit Rathenow in de omgeving van Brandenburg, die begin jaren negentig van de vorige eeuw werd opgericht en inmiddels elf LP’s op de markt heeft gebracht, waarbij intensief wordt samengewerkt met allerlei andere muzikanten uit de Duitse neofolk-scene. De muzikanten hebben er uitdrukkelijk voor gekozen niet bekend te maken uit welke leden Sonne Hagal bestaat.  Bij de term ‘Duitse neofolk’ is het altijd wat oppassen geblazen. Het is een genre dat eigenlijk maar in beperkte mate haar oorsprong in de folkmuziek heeft. Integendeel, men zou het op het eerste gehoor niet zeggen, maar het genre ontstond uit de punk, industrial en gothic-muziek. Het wordt ook wel apocalyptic folk of folk noir genoemd, wat al aangeeft dat nogal zwaarmoedige thema’s aan de orde komen. Zorgwekkender is dat veel neo-folkbands door het gebruik van Germaanse, heidense en (sporadisch) fascistische en nazi-symboliek vaak als extreemrechts worden gezien. Veel bands spelen een spelletje met foute symboliek, waarbij op het randje van de goede smaak wordt gebalanceerd. In de praktijk blijkt dat slechts zelden echt het geval te zijn, maar … wanneer wel en wanneer niet? Ook bij Sonne Hagel is er aanvankelijk wat twijfel, want ook bij hen wordt uitgebreid verwezen naar esoterische en occulte zaken. Hun groepsnaam bijvoorbeeld heeft betrekking op de zevende rune uit de beruchte Armanen-reeks van Guido von List, een teken dat ook door veel extreem-rechtse groeperingen wordt gebruikt. Bij de nazi’s was het een van runen die in de SS-Ehrenring stond, die bij ons toch vooral bekend staat als de doodskopsring. Het werd binnen de SS ook gebruikt bij huwelijkscremonies. Volgens de groep echter heeft de naam de betekenis van een ‘heil’  (Hagal) aan de zon (Sonne), waarbij de zon het goede belichaamt en Hagal staat voor de donkere zijde, voor chaos, pijn, angst en dood. De groep zegt ook zelf dat je van hen geen uniformen of dergelijke verwachten moet verwachten, maar dat het simpelweg een band is die het heidense gedachtegoed hoog in het vaandel draagt. Ze willen uitdragen dat de moderne mens veel kan leren van de antieke religie en filosofie, plus wil men de voordelen benoemen van polytheïsme, van natuurwetten en diverse heilige plaatsen die het mensen weer mogelijk moet maken één met de natuur te worden. Klinkt lekker vaag en zweverig, maar ze kunnen in een interview ook heel duidelijk zijn: ‘We’re not involved in political issues, especially no right-winged. So, if you’re a kind of nazi-scum: fuck off and die!’ Inderdaad is het natuurreligieuze element duidelijk herkenbaar, ook de combinatie van traditionele liederen in een moderne instrumentering en een sombere-dreigende sfeer die de Duitse neofolk-muziek zo domineert. Dat extreem-rechts sfeertje? Ik wil ze best het voordeel van de twijfel geven, maar het voelt nog steeds niet echt lekker. Aber… die Musik ist fabelhaft: After the rain.
.

.