MUIZENEST

Midnight Oil is een Australische rockband die in Nederland in 1988 bekendheid kreeg via het nummer Beds are burning. Het hele repertoire van de band getuigt van één groot protest tegen imperialisme, neokolonialisme, milieuverontreiniging en tegen het vergeten van het verleden. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat leadzanger Peter Garrett later in de politiek verzeild raakte en het uiteindelijk bracht tot minister van Milieu, Erfgoed en Kunst en later tot minister van Onderwijs. Hij had jarenlang gestreden voor de ondertekening van het Kyoto-protocol, dat hij ook graag namens de Australische regering had ondertekend, maar tot Garretts teleurstelling werd een aparte minister van Klimaatbeleid benoemd die deze ondertekening mocht doen. Midnight Oil nam in 1990 een nummer op dat was geïnspireerd op de ervaringen van de mijnwerkers in de beruchte asbestmijnen in Wittenoom, die als gevolg van hun werk verschillende aan asbest gerelateerde ziekten opliepen. Het ‘blue’ in de tekst heeft betrekking op het mineraal roebeckiet (genoemd naar haar Duitse ontdekker Emil Riebeck (1853 – 1885), waarbij het opvalt dat deze opvallend jong stierf. De ‘sugar refining company’ is in werkelijkheid de Colonial Sugar Refining Company Ltd (CSR), de eigenaar van de mijnen. Zoals de naam al aangeeft was men begonnen in de suikerindustrie, maar in latere jaren werd het werkterrein verbreed. Tussen 1948 en 1966 had het bedrijf in Wittenoom mijnen waar ruim 161.000 ton roebeckiet-asbest werd gewonnen. Daarbij werden jarenlang alle adviezen van de Western Australia Health Department in de wind geslagen, waardoor duizenden mijnwerkers en hun gezinnen, maar ook bezoekers, toeristen, inspecteurs van de regering en adviseurs van diverse bedrijven werden blootgesteld aan het gevaarlijke ‘blauwe asbest. Voor velen betekende het dat ze longkanker of andere aan asbest gerelateerde zieketen opliepen. Pas onder grote druk werden in 1966 de mijnen gesloten. Bij Midnight Oil spat de woede hierover van de muziek: Blue Sky Mine.
.

.