MUIZENEST

Ellen van Boggelen-Heutink werd op 3 april 1948 in Amsterdam geboren en emigreerde in 1956 met haar ouders, broers en zus naar Canada. Ze bracht al tekenend haar kinderjaren door en wist toen al dat ze later illustrator wilde worden. In 1967 keerde ze terug naar Nederland om een opleiding aan de AKI (Akademie voor Kunst en Industrie) te Enschede te gaan doen. Ontevreden met de manier van lesgeven, stopte ze ermee en ging als au pair in Duitsland werken. Toen dat was afgelopen, is ze een jaar lang liftend en met openbaar vervoer door Europa en het Midden-Oosten en het Verre Oosten gereisd. Onderweg hield ze een dagboek bij en maakte vele foto’s en tekeningen. Aansluitend woonde en werkte ze een jaar lang in Thailand waar ze indirect betrokken raakte bij de Vietnam Oorlog. Na ruim anderhalf jaar werd de reis in U-Tapao afgesloten en restte de terugreis. Na een verblijf van een jaar in Canada keerde ze in 1971 definitief terug naar Nederland, hervatte haar opleiding aan de AKI, ontmoette daar haar man en bleef plakken. Na de geboorte van hun eerste zoon hebben ze zich aangemeld bij Jeugd Onder Dak en een half jaar later hadden ze hun eerste pleegkind. Ze werden al vrij snel een groot pleeggezin met gemiddeld zes tot acht pleegkinderen en vier bio-zoons. In 1991 ging ze als zzp’er aan de slag als illustrator met een tekenstudio aan huis. Ze werkt voor binnen- en buitenlandse opdrachtgevers en treed daarnaast regelmatig op als sneltekenaar.

De aantekeningen uit het dagboek zijn nu uitgewerkt in een boek, waarin een van de eerste reizen vanuit Nederland wordt beschreven van wat later beroemd zou worden als de hippietrail. Dat boek, Eindpunt: U-Tapao, verscheen recent bij uitgeverij Sylfaen. In het boek kijkt Ellen van Boggelen-Heutink terug op haar avontuurlijke reis door Europa, Turkije, Afghanistan, Pakistan, India, Ceylon en Thailand. Zij reisde verder dan degenen die na haar de hippietrail volgde, want die reizen waren veel minder ingegeven door een verlangen onbekende werelden te ontdekken, maar waren vaak ingegeven door een zoektocht naar goedkope en overvloedig aanwezige drugs. Die reizen eindigden dan ook meestal in het drugsparadijs Goa. Ellen reisde door naar Thailand en verbleef een tijdlang op de militaire basis U-Tapao, van waarvan bombardementsvluchten op Vietnam werden ondernomen. Eindpunt: U-Tapao is een terugblik van die reis aan de hand van een dagboek dat ze bijhield en de foto’s en tekeningen die ze maakte. Na ruim anderhalf jaar werd de reis in U-Tapao afgesloten en restte de terugreis via enkele steden (New Delhi, Kabul, Teheran) die eerder al waren bezocht en Beiroet als nieuwe tussenstop. Een terugreis die werd ervaren als een soort ‘ontwenningskuur’. Vluchtige bezoeken, intermezzo’s om haar langzaam los te weken uit de opwindende sfeer van exotische landen, maar ook van de dagelijkse nabijheid van een oorlog die op dat moment de hele wereld bezighield. U-Tapao was het eindpunt van een ontwikkeling naar volwassenheid. De reis was als het ware een onderneming om haar voor te bereiden op een gewoon leven in een gewoon land, maar wel met een rugzak vol ongewone herinneringen. Nadat ze van eindpunt U-Tapao de terugreis aanvaardde wist ze nog niet dat de rest van haar leven, zwaar beïnvloed door die rugzak vol ongewone herinneringen, allesbehalve gewoontjes zou verlopen.

Eindpunt: U-Tapao is een van de zeer weinige Nederlandse boeken waarin een pionier van de avontuurlijke reis door bijna onbekende streken beschrijft. Deze pioniers gingen onbevangen en onbevreesd op pad, verlangend naar avontuur en mystieke ervaringen, redelijk naïef ten opzichte van de gevaren. Ellen van Boggelen-Heutink beschrijft ook haar ervaringen bij latere bezoeken aan deze contreien, die, hoewel ze nog steeds door huidige backpackers als idyllisch en paradijselijk worden omschreven, in de afgelopen decennia zo veel van hun oorspronkelijke schoonheid hebben verloren. Het boek heeft daarmee ook een zeker ‘Paradise Lost’-gevoel.