MUIZENEST

De recente verkiezingsuitslag wordt vaak versimpeld tot een wedstrijd tussen de Conservatieve Partij van premier Boris Johnson en de Labour Partij van Jeremy Corbyn. Waarbij een stemmer dat sentiment fraai , maar niet treffend, verwoordde: ‘Het was kiezen tussen twee kwaden, maar uiteindelijk koos iedereen alsnog voor de grootste oen’. Dat Corbyn groot onrecht wordt aangedaan door hem te vergelijken met de nitwit Johnson is onderwerp van een later blog. Veel stemmers lieten weten dat ze blij zijn dat eindelijk de impasse rond de Brexit voorbij is. Dat is echter maar schijn, want het land is nog steeds tot op het bot verdeeld. Een groot deel van de Britten is nog steeds fel tegen de Brexit en voelt zich met deze uitslag niet gehoord. En bovendien weet men nog steeds amper welke zegeningen en rampspoed hen boven het hoofd hangt. Te vrezen is dat het vooral veel rampspoed zal worden.

De Amerikaanse kunstenaar Mathew McFarren (7 december 1957), die zijn hele leven al woont in Ohio, beschreef op zijn Facebookpagina hoe hij aankijkt tegen de manier waarop de Amerikaanse samenleving is ingericht, maar aangezien hij er een foto bij plaatst waarop Trump en Johnson elkaar de hand schudden en diep in de ogen kijken, geeft hij er ook mee aan wat hij na de Brexit vreest voor de Britten: ‘Leven in een land als Amerika, waar socialisme een vies woord is, verandert je psychologisch. Je geeft je gezondheid niet langer prioriteit, je gaat niet naar een dokter omdat ze je zorgen maakt over bepaalde ziekteverschijnselen, want je andere rekeningen die betaald moeten worden. De verschijnselen zullen hopelijk vanzelf wel verdwijnen. Je kijkt naar mensen in je lokale winkel op de hoek die voedselbonnen bij zich hebben en je beschouwt dat als normaal. Die mensen hebben een baan, maar hebben die bonnen echt nodig. Ze hebben waarschijnlijk geen verzekering. Je houdt de hand vast van een vriendin die zich zorgen maakt dat ze zwanger is en huilt over het feit dat ze nooit in staat zal zijn om zelf de $ 8,000 te betalen om te bevallen, laat staan dat ze de $ 600 per maand kan opbrengen om te zorgen dat ook haar baby toegang tot de gezondheidszorg krijgt. Mijn persoonlijke wens voor de toekomst zou zijn dat de ene groep mensen ermee stopt een andere groep mensen steeds de schuld te geven voor de achteruitgang van Amerika. Gebrek aan gezondheidszorg, een salaris waarvan je niet kunt  rondkomen, de achteruitgang van de middenklasse, scholen die steeds slechter functioneren en een snel slechter wordende infrastructuur …. de arme burgers van dit land zijn hiervan niet de schuld.. Nee, de algemene hebzucht en een regering van, voor en door de bedrijven, dat is het probleem. 

Er zijn voldoende redenen om aan te nemen dat de vrees van McFarren wel eens bewaarheid kan worden. De Britten hebben altijd veel meer vertrouwen gehad in hun Amerikaanse vrienden en de landen van hun voormalige wereldrijk. Meer dan de Europese landen, waar men sinds een jaar of veertig weliswaar in Europees verband mee samenwerkte, maar eigenlijk alleen maar met frisse tegenzin. Een achterliggende reden voor de Brexit is het vertrouwen dat men makkelijk bij vooral de Verenigde Staten kan aankloppen om betere handelsdeals te sluiten. Het was dan ook te verwachten dat Boris Johnson, daarin van harte ondersteund door Nigel Farage, bij de Verenigde Staten zou aankloppen voor steun aan de Britse economie nadat de Brexit en feit zou zijn geworden. Nadat Johnson eind juli officieel bij ‘vriend’ Trump officieel aanklopte voor die steun berichtte de kranten al week later dat Witte Huis een voorproefje had gegeven wat als tegenprestatie zou worden verwacht. Trump stelde Johnson een ambitieus handelsakkoord in het vooruitzicht als de handel met de EU straks een stuk moeilijker zou worden, maar verbond daaraan enkele voorwaarden. De eerste was dat Johnson de voorgenomen invoering van belastingen aan Amerikaanse techbedrijven, zoals Facebook, Google en Amazon, moest intrekken. Die bedrijven dienden volgens het wetsvoorstel uit 2018 twee procent belasting moeten betalen over het geld dat zij verdienen aan Britse gebruikers. Trump bericht sloot aan bij de dreiging van verschillende invloedrijke Amerikaanse senatoren dat ze niet van plan zijn de Britten te helpen zonder tegenprestatie. Enkele dagen later liet de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur John Bolton weten dat de Verenigde Staten vierkant achter het voorgenomen vertrek van de Britten uit de Europese Unie zouden staan, ook als het een ‘brexit with no deal’ zou zijn en dan per sector met Londen handelsakkoorden zou willen sluiten. Dat de Britten hiermee hun economische positie heel erg afhankelijk zouden maken van de Amerikaanse politiek en bedrijfsleven, leek de Conservatieven niet te deren. Blijkbaar is men het geheel eens met de uitspraak van Trump, dat …’de Europese Unie als het aankomt op handelsonderhandelingen erger is dan China, maar kleiner’. Bolton liet weten dat hij er de voorkeur aan zou geven eerst afspraken over deelgebieden te maken, als bouwstenen voor een overkoepelend handelsverdrag. Dat hoeft dan niet eens een groot handelsakkoord te zijn, maar een deal kunnen over ‘stukjes en beetjes’. Zo zouden voor de auto-industrie snel afspraken kunnen worden gemaakt, terwijl de ingewikkelde afspraken over financiële dienstverlening langer  zullen duren. Ook eisen de Amerikanen dat Huawei, het van spionage verdachte Chinese telecombedrijf, uitgesloten wordt van deelname aan een aantal strategisch belangrijk aspecten van de aanleg van het 5G-netwerk.

Om terug te keren naar het bericht van Mathew McFadden, die ook een artikel plaatste over het desastreus hoge aantal mensen dat noodgedwongen slecht betaalde parttime baantjes heeft: Jeremy Corbyn publiceerde al direct na het bezoek van John Bolton dat hij de hand had weten te leggen op geheime documenten uit 2017 waaruit zou blijken dat met die handelsdeal met de verenigde Staten ook de toekomst van de Britse nationale gezondheidszorg, de National Health Service (NHS), zou zijn gemoeid.Corbyn verzekerde dat onder Labour de NHS niet te koop zou zijn en Trump er met zijn fikken af zou blijven. ‘Deze verkiezing is een gevecht om het voortbestaan van onze NHS als een publieke dienst die kosteloos toegankelijk is voor iedereen die gezondheidszorg nodig heeft’, aldus Corbyn. Labour en andere tegenstanders van Brexit waarschuwen al jaren dat onderhandelingen met de Verenigde Staten over een handelsakkoord ertoe kunnen leiden dat het Verenigd Koninkrijk als onderdeel van een deal meer marktwerking moet toestaan in de gezondheidszorg. Ook artsen en verplegers maken zich grote zorgen over de toekomst van de Britse gezondheidszorg onder een nieuwe Conservatieve regering en maakte in een video gehakt van de mooie beloften van Boris Johnson. Blijkbaar dringen dit soort berichten nooit door bij veel kiezers. Iemand schreef over hem: ‘He lied about hospitals, nurses, Brexit being done, fact checking, the economy, a 4-year old in A&E, the Russia report, selling the NHS; he stole a phone, hid in a fridge, hid from Andrew Neil, lied to the Queen, even lied about lying. And still might win.’ Een andere tegenstander pakte het wat prozaïscher aan en verwees naar een Aziatische fabel: ‘The wood was shrinking, but still the trees kept voting for the axe. For the axe was clever and convinced the trees that because his handle was made of wood, he was one of them’.