MUIZENEST

Een groepje hardcore Brexiteers schijnt ervan overtuigd te zijn dat na het vertrek uit de Europese Unie het verenigd Koninkrijk kan worden omgetoverd tot een soort ‘Singapore on the Thames’. Binnen die gedachtegang maakt het niet zoveel uit of er nu met of zonder deal met de EU wordt vertrokken. Ook een eind aan de eeuwenlange verbintenis met Schotland lijkt hen niet echt te deren. Waarom kijkt deze ‘Singapore Fanclub’ met zulke gretige ogen naar de Aziatische stadstaat? Het is duidelijk dat het Singapore economisch voor de wind gaat. De Republiek Singapore, een landje dat bestaat uit een groep van eilanden met één groot hoofdeiland en 62 kleine eilandjes, wordt van Indonesië gescheiden door de Straat van Singapore en van Maleisië door de erg smalle Straat van Johore. Dat hoofdeiland, Singapore of Pulau Ujong, is door twee bruggen en wegen met het vasteland van Maleisië verbonden en heeft ook vaste verbindingen met een paar omliggende binnenlandse eilanden. Er vindt veel landaanwinning plaats om de toenemende bevolking te kunnen huisvesten en nieuwe bedrijfsterreinen te kunnen aanleggen. Men verwacht nog zo’n 100 km² aan oppervlak te kunnen winnen en ook een groot aantal eilanden te kunnen samenvoegen tot grotere functionele eilanden. Ter vergelijking: Nederland had in 2017 op haar 41.543 km² iets meer dan 17 miljoen inwoners, wat neerkomt op 411,3 per km²; Singapore herbergt in 2017 op haar 716 km² iets meer dan 5,8 miljoen inwoners, wat neerkomt op 8.224,8 per km². Van het oppervlak, dat oorspronkelijk geheel uit tropisch regenwoud bestond, is nog steeds 23% bos en natuurreservaat. Als we het in Nederland wel eens hebben over ons dichtbevolkte landje aan zee, bedenk dan dat het in Singapore zo’n twintig maal erger is. Overigens, slechts zeven jaar eerder waren dat er in Singapore maar 3,7 miljoen, dus het inwonertal is snel stijgend terwijl toch vanaf de jaren zestig een streng beleid van gezinsplanning wordt aangehouden. Per gezin mag men maximaal twee kinderen hebben.

Vanaf 1960 ontwikkelde Singapore een economisch beleid, waarbij men zich niet richtte op de directe buurlanden, maar op samenwerking met rijke landen uit het Westen en op multinationals. Sindsdien heeft Singapore zich ontwikkeld van arm derdewereldland tot een van de welvarendste landen ter wereld. De haven van Singapore wordt wereldwijd in tonnage of aantal containers enkel vooraf gegaan in de ranglijsten door de haven van Sjanghai. Het inkomen per hoofd van de bevolking in Singapore is vergelijkbaar met dat van westerse landen. Daar staat echter het een en ander tegenover. In 1954 werd de People’s Action Party (PAP opgericht, een samenwerkingsverband van sociaaldemocraten en communisten, waar de laatste groep al snel uit werd verdreven. Toen de Britten, de oude kolonisator die nog steeds een militaire basis in de republiek had, in 1967 lieten weten te vertrekken, moest niet alleen het economisch programma fors worden uitgevoerd, maar ging de PAP zich ook steeds autoritairder bemoeien met de economie en de samenleving. Behalve de al genoemde gezinsplanning ging de overheid zich sterk bemoeien met het arbeidsethos van haar bevolking, met de republiek een eenpartijenstaat en werd sterk ingezet op de nationalistische gevoelens van de Singaporese Maleiers, wat leidde tot etnische spanningen met andere bevolkingsgroepen. Het land kent een zeer zakenvriendelijke omgeving en moderne infrastructuur. Vanaf 1970 stijgt het BNP jaarlijks met meer dan 7%, wat gezien de lange duur jaloersmakend hoog is. Er is verder een goede gezondheidszorg en goed onderwijs. Van de bevolking wordt een sterke discipline verwacht. Het motto is als het ware: uw regering zorgt voor een goed inkomen, maar als tegenprestatie werkt uw hard en houdt verder de mond.

Dat economisch succes is sterk gebaseerd op de prominente rol die het land heeft binnen de regio, door producten van omringende landen naar de rest van Azië te exporteren en daarvoor moderne grensoverschrijdende ‘supply chain management’ kent ofwel de goederenstromen in de toevoerketen goed beheert.Daar zit nu juist het probleem met de Brexit, die als grote nadeel voor de Britten heeft dat de toegang tot een grote Europese markt op zijn minst bemoeilijkt wordt en op sommige terreinen wellicht onmogelijk wordt. Dat gehele probleem van goederenstromen tussen Groot-Brittannië en de Europese Unie heeft de afgelopen drie jaar altijd een rol gespeeld in de Brexit-discussies, maar de hardcore Brexiteers wil er simpelweg niet in geloven dat dit een probleem is. The Financial Times heeft er herhaaldelijk op gewezen dat via de Brexit juist de redenen weghaalt voor Amerikaanse, Japanse en Chinese multinationals om zich in Groot-Brittannië te vestigen: ‘The UK is busily blowing up the basis on which many of them came to the UK’ en waarschijnlijk redenen verschaft om op termijn naar het vasteland te gaan verhuizen. Men waarschuwt ervoor dat een wijzing van het land naar een vrijhaven voor lage belasting, goedkope arbeidskrachten en lichtere reguleringen eenvoudig weg in een land met bijna zeventig miljoen inwoners niet kan. Ook Bloomberg vindt dat de andere Europese landen niet echt bang hoeven te zijn voor de ‘Singapore bogeyman’, Prospect Magazine spreek over een ‘Singapore-on-the Thames-delusion’ en Euractiv zegt gerust-stellend dat de niet gevreesd hoeft te worden dat ‘the low-tax, lean-regulation paradise attracting business from the continent’ dat Johnson nastreeft, werkelijk zal kunnen worden

Maar toch….. op vrijdag 20 december nam het nieuwe Lagerhuis, die het vermaledijde districten-stelsel nu met een meerderheid aan Brexiteers, een gewijzigde Brexit-Bill naam, die nogal afweek van het vorige wetsvoorstel dat Johnson enkele malen vergeefs door het parlement probeerde te jagen. Er wordt toch behoorlijk opgeschoven richting het Singapore-model dat een grote macht aan de regering, uitkleding van de rechten van arbeiders. Zo zal er geen verdere verlenging meer mogelijk zijn van de transitieperiode na 31 december 2020 en gaan de parlementsleden ermee akkoord dat ze hierover niet langer iets te zeggen hebben. Het parlement stemt er vrijwillig mee in zichzelf nog verder tandeloos te maken door haar rol in toekomstige Brexit-deals te beperken of te schrappen. Verder verdwijnt de garantie uit de eerdere Brexit Bill dat de rechten van werknemers in overeenstemming blijven net die binnen de Europese Unie en in plaats daarvan komt er een aparte commissie die zich over de werknemersrechten binnen Groot-Brittannië buigt. Ook verdwijnt de wettelijke bescherming voor kind-vluchtelingen die verenigd willen worden met hun in Groot-Brittannië wonende ouders, zodat de Britten ten aanzien van het vluchtelingenbeleid een andere koers gaan varen dan de rest van Europa. Tot slot krijgt de regering nieuwe bevoegdheden voor diverse gebieden, waaronder Noord-Ierland, om aan de Brexit gerelateerde wetten te veranderen middels aanvullende wetgeving.
En de dag daarop maakte de regering bekend dat, ondanks de grote zorgen bij diverse organisaties over de veiligheidsbelangen van Groot-Brittannië, dat het bedrijf Cobham voor een bedrag van vier miljard pond aan een Amerikaanse bedrijf wordt overgedaan. What’s next? NHS?