MUIZENEST

Rob Hoeke (Haarlem, 9 januari 1939 – Krommenie, 6 november 1999) was een Nederlandse zanger-pianist-songwriter, die bekendheid verwierf door begin jaren 1960 vier keer achter elkaar de tweede plaats in het Loosdrecht Jazz Concours te halen. Daarnaast door zijn deelname in de groepen The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group en Rob Hoeke’s Boogie Woogie Quartet. In de jaren 1960 nam hij een promotieplaat op met de Philips Philicorda, een elektronisch orgel. De formaties van Rob Hoeke kenmerkten zich door veeltallige wisselingen van de bezetting. Bekende titels van Rob Hoeke zijn Drinking on My Bed (nr. 11 in 1968), Down South (nr. 8 in 1970), Margio (nr. 15 in 1966), What is Soul, When People Talk, Double Cross Woman en Gettin’ Higher. Ongelukkigerwijs moest hij in 1974, na een poging een kleine reparatie aan zijn auto uit te voeren, twee vingers missen. Overigens had Rob Hoeke buiten de muziek veel belangstelling voor techniek. Hij had een opleiding autotechniek gevolgd aan het IVA Driebergen en hij haalde daarnaast zijn vliegbrevet. Rob Hoeke trad ook veel in het buitenland op, waaronder in Zweden, Duitsland, België, VS, Canada en Denemarken. De single What Is Soul wordt in 1967 ook in Engeland uitgebracht. In 1977 neemt Rob Hoeke het album Two of a Kind op met Alan Price. Rob Hoeke overleed in 1999 na een kort ziekbed aan de gevolgen van maagkanker. Vlak voor zijn dood gaf hij in café Langs de Lijn in Bussum nog een afscheidsconcert waar veel bevriende muzikanten optraden. Onder hen waren Herman Brood, Jan Akkerman en collega-pianisten Eric-Jan Overbeek, Jaap Dekker, Henk Pepping en Gerbren Deves. Ook zijn zoons Ruben en Eric Hoeke traden hier op. Ruben heeft zijn eigen band, de Ruben Hoeke Band. (Bron: Wikipedia)
.

.