MUIZENEST

Patti Smith (Chicago, 30 december 1946) is een Amerikaanse singer-songwriter en dichteres. Zij wordt beschouwd als een van de grondleggers van het punkgenre in New York. Vandaar ook haar bijnaam “The Godmother of Punk”. Haar werk is een fusie van rock en poëzie. In 2005 werd Smith benoemd tot Commandeur in de Franse Ordre des Arts et des Lettres door de Franse minister van cultuur en in 2007 werd haar naam toegevoegd in de Rock and Roll Hall of Fame in Ohio. Op 17 november 2010 won ze de National Book Award voor haar memoires Just Kids. In 2011 won Smith een Polar Music Prize. Smiths ouders waren Jehova’s getuigen en ze kreeg een strenge, religieuze en Bijbelgerichte opvoeding. In haar tienerjaren verliet ze deze organisatie omdat ze deze te beklemmend en te begrensd vond. Jaren later schreef ze in haar coverversie van het nummer Gloria van de band Them de zinsnede Jesus died for somebody’s sins, but not mine. In 1964 haalde ze haar diploma aan de highschool en ging aan de slag in een fabriek. Ze beviel op 26 april 1967 van haar eerste kind, een dochter, en koos ervoor het kind af te staan voor adoptie. In 1967 verhuisde ze naar New York, waar ze eerst een intense en tumultueuze had met de fotograaf Robert Mapplethorpe. Het koppel worstelde met armoede en Mapplethorpe met zijn eigen seksualiteit. Toch beschouwt Smith Mapplethorpe als een van de belangrijkste personen in haar leven en in haar biografie verwijst ze naar hem als ‘the artist of my life’ Mapplethorpes foto’s van Smith werden later covers voor de albums van de Patti Smith Groups. Patti en Robert bleven vrienden tot aan Mapplethorpes dood in 1989. In 1969 vertrok Smith met haar zus naar Parijs en ging er aan de slag als straatkunstenares. Toen ze terugkeerde naar New York woonde ze samen met Mapplethorpe in Hotel Chelsea. De jaren daarop bracht ze door met schilderen, schrijven en acteren. Ze was ook korte tijd popjournalist en vanaf 1974 ging ze zelf muziek maken. Een jaar later nam ze haar eerste elpee (Horses) op, een mengeling van punkrock en gesproken poëzie. De sobere foto op de platenhoes, genomen door Mapplethorpe, is ondertussen een klassieker op het gebied van popfotografie. Een val in een vijf meter diepe orkestbak, Smith danste per ongeluk het podium af, dwong tot een langdurige rustperiode, waarna in 1979 de elpee Wave uitkwam. Minder succesvol, maar vanwege de nummers Frederick en Dancing Barefoot nog steeds mijn favoriet. Vanaf de jaren tachtig was het een hele tijd stil rondom Smith, maar vanaf 1995 wisten vrienden als Bob Dylan haar weer te inspireren om opnieuw te gaan optreden en platen op te dwingen. De rest van haar carrière is uitgebreid op Wikipedia na te lezen. Van het album Twelve (2007) haar versie van Dylan’s Change of the Guards.
.

.