MUIZENEST

Peter Green, geboren als Peter Allen Greenbaum (East End, Londen, 29 oktober 1946 – Canvey Island, 25 juli 2020) was een Brits gitarist, vooral bekend geworden als oprichter van Fleetwood Mac. Op tienjarige leeftijd kreeg hij een akoestische Spaanse gitaar van zijn oudere broer Michael, die hem een paar akkoorden leerde. Hank B. Marvin van The Shadows en bluesgitaristen Muddy Waters en B.B. King beïnvloedden hem. Peter noemde zichzelf Peter Green toen hij vijftien was en speelde basgitaar in diverse bandjes. Hij werd sologitarist in de band ‘Peter B’s Looners’ van Peter Bardens (ex-Them, later onder andere in Long John Baldry’s Bluesology en Camel). De drummer in deze band was Mick Fleetwood. Green was een bewonderaar van Eric Clapton en was avond aan avond aanwezig bij de optredens van (eerst) The Yardbirds en later John Mayall’s Bluesbreakers. Deze band trok later, na het vertrek van Eric Clapton, een andere gitarist aan. Green stak zijn mening over de beperktekwaliteiten van deze gitarist niet onder stoelen of banken en na een aantal keren liet John Mayall Green meespelen. Toen Clapton in november 1966 uit Griekenland terugkeerde, werd Green echter weer aan de kant gezet. Green ging spelen bij Steampacket met zanger Rod Stewart. Clapton vertrok echter in juni 1966 alweer naar Cream en Green werd door Mayall gevraagd terug te keren in de rangen van de Bluesbreakers. Met Mayall nam Green in 1967 het album A Hard Road op, waarmee hij grote indruk maakte. Op dit album staan twee composities van Green, waaronder het instrumentale en latin-achtige The Supernatural, waarover Oor in een korte necrologie van Green opmerkte dat Carlos Santana een hele carrière zou bouwen op de stijl van dit nummer. Ik kende het nummer niet en het leek me zwaar overdreven, maar het is een minder boute stelling dat ik aanvankelijk dacht. Als cadeau voor zijn twintigste verjaardag kreeg Green van Mayall enkele uren opnametijd in de Decca-studio. Met McVie en Fleetwood zou Green hier onder productionele leiding van Mike Vernon enkele nummers opnemen, waaronder een instrumentaal stuk getiteld Fleetwood Mac. Peter Green was de oprichter van Fleetwood Mac, genoemd naar drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie. Vanwege de belangrijke rol van Green wordt de band ook wel aangekondigd als “Peter Green’s Fleetwood Mac”. Hij is de auteur van hun hit Black Magic Woman, die later door Santana werd gecoverd. Andere bekende nummers van Green zijn Oh Well, Albatross, Rattlesnake Shake en het introspectieve Man of the World. Het origineelst was Oh Well Part 1 & 2 en het meest pijnlijk autobiografisch Man Of The World. Tegen die tijd (1970) had hij zijn gevoelige psyche met acid opgeblazen en begon hij monnikspijen en een houten crucifix te dragen. Er waren verhalen dat hij zich bezeten voelde en poltergeisten had ervaren, wat resulteerde in het rillingen verwekkende The Green Manalishi (taking me  places I don ’t want to be). Fleetwood Mac sloeg na Greens vertrek een andere, minder bluesgeoriënteerde, richting in en groeide uit tot een band van wereldfaam. Drugs- en psychische problemen leidden ertoe dat Green voor lange tijd uit het muziekleven verdween. Af en toe verschenen er soloplaten, maar die zijn nogal wisselvallig van kwaliteit. In de jaren negentig keerde Green terug naar de internationale podia met Peter Green’s Splinter Group met onder anderen Cozy Powell en Neil Murray (beiden ex-Whitesnake, ex-Brian May, ex-Black Sabbath). Deze groep maakte negen albums. In 2004 verliet Green de groep en vertrok hij naar Zweden. Hij sloot zich aan bij The British Blues All Stars, maar een geplande tournee werd geannuleerd. Peter Green overleed op 25 juli 2020 in zijn slaap, een vredig einde aan een stormachtig bestaan. Bij zijn overlijden verwoordde het blad Oor het prima: ‘Greens onnavolgbaar vloeiend en subtiel fraserende gitaarstijl was de stem van zijn donkere ziel.’ Voor de ongelovigen: The Supernatural.
.

.