MUIZENEST

Dadamaino is de artiestennaam van Eduarda Emilia Maino (2 october 1930 – 13 april 2004), die is ontstaan door samenvoeging van haar bijnaam ( ‘Dada’ als verbastering van Eduarda) en achternaam. Ze was in de zestiger jaren een lid van de Milanese avant-garde. Ze rondde eerst een medische opleiding af voordat ze eind jaren vijftig besloot zich helemaal op de kunst te storten. Ze sloot zich aan bij een groep jongelui die werden geïnspitreerd door de Argentijnse kunstenaar Lucio Fontana (1899-1968) en zijn spatialisme. Fontana maakte vooral conceptuele kunst en was een van de eersten die zogenaamde environments maakte. Dat zijn ‘omgevings-sculpturen’ waarbij in een bepaalde ruimte (een kamer, theater, straat of plein) verschillende materialen, bewegingen, klank, licht en andere communicatiemiddelen een rol spelen. Het betreft dan meestal tijdelijk opgebouwde installaties of constructies. Een enkele keer werd dan ook gewerkt met geluid of geurstoffen. Fontana kreeg bekendheid met schilderijen waarin hij het linnen doorsneed of doorstak. Een dergelijk werk noemde hij een ‘concetto spaciale’ (ruimtelijk concept). Dat idee werkte hij uit in het spatialisme, dat later veel invloed op latere kunststromingen, waaronder performance-art en environmental-art. Fontana wilde nieuwe technologie, zoals neonverlichting en televisie, gebruiken in kunstwerken die waarneming, geluid, beweging en tijd omvatten. Praktisch gezien resulteerde dat in werken die de hele tentoonstellingsruimte omvatten, met muren geschilderd in effen kleuren en gevuld met geluid en kleurenprojecties. Dadamaino stond aan de basis van de Italiaanse beweging, die in Nederland de naam Nul-beweging had en in Italië als Azimuth bekend zou worden. Andere leden van de groep waren Agostino Bonalumi, Enrico Castellani, Giani Colombo, Dadamaino, Piero Dorazio, Lucio Fontana, Francesco Lo Savio, Piero Manzoni, Almir Mavignier, Turi Simeti en Nanda Vigo. In 1958 produceerde Dadamaino een serie kunstwerken die onder de naam Volumi voor het eerste in Galleria dei Bossi in Milaan tentoon werden gesteld en waarmee ze bekendheid verwierf. Voor deze doeken, steeds geheel zwart of wit, maakte ze elliptische of circulaire gaten in het canvas. Gallerie Mendes Wood (vestigingen in New York, Brussel en Sao Paulo) heeft een permanente opstelling van dit werk. ‘She masterfully plays with light and shadows by juxtaposing black and white tones and using negative space‘, zegt een andere galeriehouder over de serie. In 1962 deed ze mee aan de ‘Nul group exhibition’ in het Stedelijk Museum van Amsterdam. Haar werk hangt nu in vele vooraanstaande musea. Behalve de al genoemde Volumi-reeks maakte ze ook pop-artschilderijen en schilderijen met allerlei optische illusies, maar hetgeen me van haar werk het meeste bevalt is wat ik zou wil omschrijven als ‘de beweging der dingen-reeks, naar de naam die een van die schilderijen heeft. Hieronder een paar exemplaren, plus een videopresentatie.

.

.