EEN OUDE KENNIS 3

HILDEBRAND – CAMERA OBSCURA (41)
EERDERE AFLEVERINGEN

Een oude kennis
Hoe warm het was, en hoe ver,
3e deel

Het was blijkbaar dat de heer Bruis de verkeerde laan had ingeslagen,en hoewel de vuilnishoop onaangenaam was, deed toch de nabijheid van het water hem zoveel genoegen, dat hij besloot daar een ogenblik uit te rusten alvorens hij terugkeerde. Hij zette zich tot dat einde zoo dicht mogelijk aan den waterkant neder, en met zijn zakdoek waaierende, en met zijne rede zijn ongeduld afkoelende, slaagde hij er vrijwel in zich een weinigje tot kalmte te brengen. Rechts en links langs den oever kijkende, bemerkte hij aan zijn linkerhand op enige afstand een vierkanten zeegroene koepel, waarin zich enige mensen bewogen, en, hoewel hij ze niet kon onderscheiden, was het als of ’t hem ingegeven werd, dat dit het Veldzicht van zijn vriend den dokter wezen moest; en dat het dien naam dragen kon, bewees het vergezicht aan den overkant van de vaart; want het was weiland links en rechts, ver en wijd, tot aan den blauwen horizont; niets dan groen en geel en zonnig weiland!
De heer Bruis nam den wandelstaf weder op, ging de laan terug, en was weder op den singel. Weldra deed zich een andere laan aan hem voor, die hij echter goedvond eer hij ze intrad, eens af te gluren. Hij zag dan ook dat er spoedig gelegenheid zou zijn rechtsom te slaan, en dit gedaan hebbende was hij ook al heel gauw bij het witte paaltje. Toen ging hij links en toen weer rechts, en hij was naar alle gedachten in de ‘Meester-Morislaan’.
Voor een tuindeur, die aanstond, zat een klein kind met een zwart jurkje aan, een zwart mutsje met een zwart kantje er om op, en een zwart gezichtje voor, zich vermakende met een pompoen en verscheidene aardappelschillen.
‘Is dit de Meester-Morislaan, lief kind?’ vroeg de heer Bruis.
Het kind knikte van ja.
‘Waar is hier ergens Veldzicht?’
Het kind zei niets.
De heer Bruis werd moeilijk, niet zoo zeer op het kind, maar op de verborgenheid van Veldzicht.
‘Weetje ’t niet?’ vroeg hij, een toon of drie te hard.
Het kind liet den pompoen en de aardappelschillen vallen, stond op, begon te huilen, en liep den tuin in.
De heer Bruis zuchtte. De ‘Meester-Morislaan’ scheen zeer lang te zijn, en de tuindeuren waren menigvuldig. Hij las allerlei namen. Namen van ophef en grootspraak, als: Schoonoord, Welgelegen, Bloemhof, Vreugderijk; namen van tevredenheid en berusting, als: Mijn genoegen, Weltevreden, Buitenrust; naïeve namen, als: Nooit gedacht, Klein maar Rein, Hierna beter; maar ook een aantal geographische, als: Nabij, Bijstad, Zuiderhof; en optische, als; Vaartzicht, Weizicht, Landzicht, Veezicht, Veelzicht, – dit laatste leek in de verte al heel veel op Veldzicht, maar het was toch Veldzicht niet.
Eindelijk waren er twee deuren, daar niets op te lezen stond dan Q 4 No. 33 en Q 4 No. 34. Een van die beide deuren kon Veldzicht zijn! De heer Bruis, hoe driftig ook en ongeduldig, was bescheiden. Hij ging No. 33 voor bij, om niet het eerste het beste voor Veldzicht aan te zien, en klopte aan No. 34.
Na een poosje wachtens, werd hem opengedaan door een zeer lange, statige, prentachtige dame, met een rouwjapon aan, een wit kemelshaar loshangend doekje op haar schouder, een zwarten hoed, die zij voor de zon zeer voorover op haar neus had gezet, een groenen bril, een klein bewijs van baard op haar bovenlip, en een boek in de hand.
‘Is hier Veldzicht, mevrouw?’ vroeg de heer Bruis.
Waarom zag hij niet dat het geen mevrouw was?
‘Neen, menheer!’ antwoordde de juffrouw verschrikt voor een ‘vreemde man’, misschien wel menende dat het iemand was, die haar bestelen wilde: ‘dat’s hier áldernaast,’ en toe vloog de deur.
De heer Bruis klopte aan Q 4 No. 33.