MUIZENEST

Zo af en toe moet je eens grote opruiming houden en een paar weekjes geleden was dat voor mijn werkruimte dringend nodig. Allerlei artikelen uit magazines, er jaren geleden uitgescheurd met de verwachting er ooit nog eens gebruik van te kunnen maken, verdwenen in de prullenmand. Stapels tijdschriften vanaf 2008 werden op de weggeefhoek van een lokale Facebookpagina aangeboden. Voor enkele titels kwam snel een paar reacties en kon iemand gelukkig gemaakt worden met dertien jaargangen van een historisch tijdschrift. Andere titels bleken geen enkele geestdrift op te wekken en na twee weken verdwenen ze in de gemeentelijke papiercontainer. Dat kostte toch even wat moeite. Allerlei losse publicaties moesten worden doorgenomen om een keuze te kunnen maken welke weer een tijdje teruggelegd zouden worden om opnieuw stof ge vergaren en welke hetzelfde roemloze einde van eerdere publicaties te wachten stond, die vervloekte papiercontainer. In een van die bladen trof ik een interview met Annelies Petri, een kunstenares waarvan ik toevallig een werk heb en waarvan ik het werk schitterend vind. Dat interview moest natuurlijk eerst gelezen worden voor het op de weggooistapel terecht kwam.

Annelies Petri zegt daarin onder meer: ‘Dromen vormen een belangrijke inspiratiebron voor mijn schilderen en etsen. De droomwereld is de wereld waarin ik me in mijn element voel. In de film Dreamlands (waarin Johnny Depp de schrijver van Peter Pan speelt) loopt de hoofdpersoon na een ruzie met zijn vrouw de trap op en opent de deur naar zijn werkkamer. In plaats van een gewone kamer met meubels ziet hij Dreamland. Daarover vertelt de schrijver in zijn roman. Hetzelfde gevoel heb ik als ik mijn atelier binnenstap. Dit is mijn wereld, de wereld die ik zelf als kunstenaar maak en waarover ik de regie heb. Ik zou het een vlucht kunnen noemen – en misschien is het dat ook wel.’

Even afgezien van de foutieve opmerking dat het hier de film Dreamlands zou betreffen (het gaat in werkelijkheid om de film Finding Neverland uit 2004, gebaseerd op het boek The Man Who was Peter Pan) is het een opmerking die me uit het hart is gegrepen. Mijn kantoor is mijn Neverland, met al zijn boeken, kunstwerken, stapels paperassen … allemaal zaken waar je bij kunt wegdromen. Ook grootste plannen kunt maken over ooit te realiseren projecten. Genoeg om nog een heel leven mee te vullen. De meeste van die dromen wachten trouwens nog steeds op vervulling, is de ontnuchterende conclusie. Het waren er simpelweg te veel en ze waren ook niet allemaal even realistisch. Maar ik heb nog steeds de regie, ik heb nog genoeg droommateriaal in mijn werkruimte staan… het kan nog steeds. Een nieuw jaar, een nieuw begin.

.

.