MUIZENEST

De Luxemburger Jean Diederich kreeg ooit de weinig flateuze titel ‘Erectiespecialist wint op heilige wielergrond‘. Het artikel is een genot om te lezen, maar barst toch ook wel van de fouten en twijfelachtige omschrijvingen. Komisch om te lezen hoor, maar een klein beetje naspeuringen doen, laat zien dat Bim, zoals zijn bijnaam luidde, een meer dan voortreffelijke renner was en een meer dan behoorlijke erelijst en hoeveelheid geld bij elkaar fietste. Zie bijvoorbeeld de (Franstalige) necrologie die bij zijn overlijden op 90-jarige leeftijd werd geplaatst.

Die bijnaam Bim dankte de renner omdat hij heel kort als zestienjarige in een apotheek werkzaam was, waar het potentiemiddel Yohimbine over de toonbank ging. Het middel werd vanwege haar glorieuze werking ‘Joe Bim’ genaamd. In Stuyfssportverhalen wordt de naam verbasterd in Yohimbix en de bijnaam ingekort in Bim. We zullen het houden op kleine verschrijvingen van de auteur. Stuyfersant verzucht vervolgens: ‘Je moet er maar niet aan denken wat dáár voor gif in zat’. Nou dat is niet zo moeilijk te achterhalen. Yohimbine is een stofje dat voorkomt in de bladeren en de schors van de yohimbe-boom en al eeuwenlang bekend stond om zijn werk als stimulans en afrodisiak. Het werd niet alleen in Luxemburg verkocht, maar ook in Nederland werd het veel verkocht als voedingssupplement voor de behandeling van seksuele dysfunctie. En niet alleen in de duistere vijftiger jaren. Pas sinds 28 mei 2007 is in Nederland de verkoop van voedingssupplementen die yohimbe-alkaloïden (of derivaten daarvan) bevatten verboden. Dit is gebeurd nadat diverse bijwerkingen werden gemeld, zoals verhoging van de bloeddruk en hartslag, beïnvloeding van de werking van geneesmiddelen en het verergeren van psychische klachten. De verkoop van Yohimbe-alkaloïden, zoals yohimbine, zijn sindsdien in bijna alle andere EU-landen verboden. Yohimbine wordt echter nog wel als geneesmiddel verkocht. Zo is in België yohimbine onder de merknaam Yocoral®  nog steeds te koop op medisch voorschrift bij de apotheek. Echt gif is het dus niet, maar het is duidelijk: overdaad schaadt. Maar we dwalen af, terug naar Jean Diederich.

Jean “Bim” Diederich (Esch-sur-Alzette, 20 februari 1922 – Luxemburg (stad), 6 december 2012) was een Luxemburgs voormalig professioneel wielrenner en veldrijder. Jean Diederich dankt zijn bijnaam (Bim) nog van voor zijn wielercarrière: als 16-jarige jongen werkte hij in een apotheek. Hier verkocht hij het potentiemiddel Yohimbine, kortweg “Joe Bim” genoemd. Jean Diederich heeft als tweede bijnaam “Duc de Grammont”, wat verwijst naar een ontsnapping van hem in 1951 tijdens een wedstrijd over de Muur van Geraardsbergen (in het Frans: “Mur de Grammont”),waarbij de zegetocht van de frele Luxemburger zo indrukwekkend was dat niet alleen zijn eigen reputatie er mee werd vastgelegd maar de Muur van Geraardsbergen er door op de internationale wielerkaart werd gezet. Hij was die dag betrokken in een vroege vlucht, maar liet bij het oprijden van de Markt van Geraardsbergen zijn drie vluchtgezellen achter. Tussen een zee van volk baande Diederich zich op die memorabele 5 juli een weg naar de Vesten en vandaar naar de top van de Oude Steenweg. Hij hield het vol tot de aankomst in Gent. Met die overwinning pakte Diederich ook de gele trui, die hij drie dagen zou dragen. In totaal schreef hij drie touretappes op zijn naam (Menton 1950, Gent 1951 en Namen 1952).

Bim Diederich was in zijn tijd één van de grootste Luxemburgse wielrenners, al wist hij nooit het nationale kampioenschap op zijn naam te schrijven. Diederich is de schoonvader van oud-wielrenner Lucien Didier en de grootvader van Luciens zoon, Laurent Didier, die anno 2010 bij Team Saxo Bank in de UCI ProTour rijdt. In 1945 liet Diederich voor het eerst van zich horen in de professionele wereld, toen hij als amateur de tweede plaats behaalde in de Ronde van Luxemburg, achter Jean Goldschmit. Ook het jaar erop werd hij tweede. In 1947 werd hij tweede in het nationale kampioenschap cyclocross voor elite, werd hij tweede in de Ronde van Luxemburg en sloot hij zijn eerste grote ronde, de Ronde van Frankrijk, af met een vijftiende plaats. In 1949 won hij de Ronde van Luxemburg, werd nogmaals 15e in de Tour, tweede in het Luxemburgse kampioenschap op de weg voor elite en won een wedstrijd in Athus (België). In 1950 won Diederich geen grote wedstrijden, maar behaalde hij wel goede resultaten. Hij werd derde in de Critérium du Dauphiné Libéré, behaalde nogmaals een tweede plaats in het Luxemburgs kampioenschap, tweede in de Ronde van Luxemburg en 18e in de Ronde van Frankrijk. In 1951 behaalde hij zijn beste Tour-resultaat uit zijn carrière, hij werd 12e en won de 2e etappe. Hij reed dat jaar drie dagen in de gele trui. Daarnaast werd hij tweede in de Ronde van Luxemburg en derde in het nationale kampioenschap. In 1952 won hij de vijfde Touretappe maar reed de ronde niet meer uit. In 1953 werd hij derde op het nationale kampioenschap. Zijn laatste wedstrijd was de Ronde van Luxemburg in 1954, die hij afsloot met een 11e plaats.

Bewaren