MUIZENEST

Millingerwaard, zondag 7 juni 2017

De Millingerwaard is een schitterend natuurgebied in de Ooijpolder en in het midden ervan ligt de Millinger Theetuin, een paradijs in de polder. In de jaren negentig werd hier vanuit het niets pal langs de uiterwaarden aan de Waal een betoverende tuin aangelegd, vol exotische planten en met bijzondere beelden. Bananenplanten, palmen, vijgen en andere mediterrane planten staan er in potten. Verder een verzameling vaste planten, waaronder vele soorten delphiniums, hosta’s, daglelies en phloxen. De oude, krakkemikkelige gebouwen kregen een oriëntaals-mediterraan aanzien. Er kwam ook een Marokkaans uitziend theehuis, een waranda met een bijpassend pleintje en waterpartij en verder zijn er in de tuin verschillende waterbassins. In het theehuis kon een afternoon tea worden besteld, een lichte maaltijd met thee, volgens de Engelse traditie tussen vier en vijf uur in de middag. De traditie zou rond 1840 zijn ontstaan toen hertogin Anna, echtgenote van de zevende hertog van Bedford, telkens tussen de lunch en het diner honger kreeg. Halverwege de negentiende eeuw nam de Engelse upperclass namelijk de gewoonte aan om steeds later de avondmaaltijd te gebruiken, terwijl de lunch onveranderd om twaalf uur werd opgediend. Niet onlogisch dus dat bij de hertogin zo rond vier uur de maag wat begon te rammelen. Traditioneel kwam bij mevrouw de hertogin bij haar high tea het volgende op tafel: cucumber sandwiches, zeer dun gesneden wittebrood met dito komkommer, sandwiches met dun gesneden zalm, sandwiches met waterkers, peper en citroensap, vispastei, ham, eieren, scones (een zoet pasteideeg, met clotted cream, fruitcurd en jam), victoria sponge, Battenberg-cake, fruitcake, Dundee-cake, koekjes en nog wat plaatselijke delicatessen. Nou, na zo’n ‘high tea-tussendoortje’ zou menigeen de avondmaaltijd wel kunnen overslaan, maar ja … die kwam dus pas uren later. De hongerige hertogin Anna liet duidelijk merken niet te willen wachten tot die avondmaaltijd, zodat de bedienden besloten haar op dat tijdstip dan maar allerlei hapjes en verschillende theesoorten te serveren. De hertogin begon vervolgens leden van de koninklijke familie uit te nodigen om bij haar een smakelijke scone of andere delicatesse te nuttigen en daarna werd zo’n vast middagetentje ook door de koningin overgenomen. En zie, een traditie was geboren en dit soort zaken hebben de neiging dan over te slaan naar het buitenland. Binnen de kortste keren was de high tea ook in de hogere kringen in Nederland een fenomeen. De traditie bestaat in Engeland nog steeds en de Millinger Theetuin nam dit oude gebruik nu weer in gebruik, in een zeer afgeslankte vorm trouwens. Gelukkig bleek later dan dat er toch ook iets licht alcoholisch kon worden besteld.

Dat kleine paradijs wilden we op 4 juni 2017 ook eens gezoeken. Dus onze camera’s gepakt, de twee dochters op de achterbank gezet en hup, op weg naar Millingen. Aan de rand van het dorp werd de auto geparkeerd. Voordat we het paradijs konden bekleden moest namelijk iets van tweeënhalve kilometer worden gelopen. Voor Dinie en mij geen probleem, we wandelden veel en grotere afstanden, tot wel vijfentwintig kilometer in heuvelachtig terrein. De beide meiden stonden echter al diep te zuchten bij de eerste stappen. ‘Moeten we met dit weer dat hele eind lopen? Nee hé?’ Het was inderdaad niet echt ideaal weer om te lopen, zeker niet bij de gebrekkige conditie van de jongelui. En al helemaal niet toen ze met open schoentjes door het warme, rulle zand moesten lopen. Het zal al snel tegen de dertig graden zijn geweest. Maar goed, even stevig doorstappen en dan is het leed geleden, hielden we de beide dappere dames voor. Die opmerking kreeg geen bijval van het zuchtende duo achter ons. Steeds verder achter ons, steeds luider zuchtend.

Onderweg hadden we constant de Waal aan onze rechterzijde. Bij ons beginpunt konden we de Pannerdse Kop zien, het splitsingpunt waar het Bijlands Kanaal, zoals de uitgediepte en gekanaliseerde Rijn hier heet, uiteenvalt in het Pannerdensch Kanaal dat rechtsaf richting Arnhem loopt en linksaf stroomt de Waal verder richting Nijmegen. Zo ongeveer halverwege, na een boerderij, moest een klein bruggetje met een veerooster worden gepasseerd. We zaten nu duidelijk in het deel van de Millingerwaard dat door Staatsbosbeheer wordt beheerd. Iets verderop, bij een deel dat het Colenbrandersbos heet, voegden een paar fietsers en voetgangers zich bij ons. Die waren met het veerpontje vanaf Doornenburg overgestoken. De Millingerwaard heeft moerasgebieden, weilanden, ooibossen en allerlei strangen en plassen. Er lopen lichtgetinte, halfwilde konikpaarden en zwarte, ruwbehaarde galloway-runderen rond, het barst er van de bevers, boomkikkers, knoflookpadden, vlinders, vleermuizen en ander ‘klein wild’. Die zijn we niet tegengekomen en dat vonden we helemaal niet erg. Langs de Waal zijn in de loop der jaren door zandverstuiving verschillende rivierduinen ontstaan. Voorbij de theetuinen bevindt zich de Kaliwaal (begin vijftiger jaren ontstaan door zandwinning) en de Erlecomse Waard, de twee andere delen van de Millingerwaard. Er staan in dat hele gebied maar een paar boerderijen en huizen, en de centrale locatie is het doel van ons uitstapje.

De tuin was overweldigend én overbevolkt, want er waren meer mensen op het idee gekomen deze zonnige dag hier door te brengen. Gelukkig niet zodanig dat echt lekker rondkijken lastig was, onze fotosafari kwam niet in het geding. Elk van ons had zijn/haar eigen fototoestel bij, waarbij de een zich meer toelegde op het fotograferen van alle bloemen, terwijl de ander vooral gefocust was om wat algemene sfeerbeelden. Zelfs de inmiddels weer wat op adem en in humeur gekomen dames, liepen van de ene plant naar de volgende struik. Onvermoeibaar, zeker een kwartier lang. Daarna werden als tijdverdrijf gekke bekken getrokken naar deze of gene. Vooral naar deze. Toen ook daar de lol vanaf was en er weer iets zeurderigs begon op te komen, vond Dinie het tijd een van de terrasjes eens op te gaan zoeken. Dat kostte even wat tijd, want een hoekje vinden met vier lege zitplaatsen, dat viel niet mee. Daarna eindelijk rustig genieten in de warme zon. De geur van allerlei bloemen kwam steeds voorbij waaien en onophoudelijk kwamen vogeltjes langs fladderen. Ze gingen ongegeneerd op ons tafeltje zitten, in afwachting van wat we hadden besteld. Er zouden ongetwijfeld enkele kruimeltjes voor hen overblijven. Daar hebben ze genoeg aan, een mussenmaag is snel gevuld. Dat ook de bijen en muggen net zo brutaal waren, was iets minder prettig. Maar dan eindelijk … voor het jonge grut twee colaatjes en voor ons twee heerlijke Belgische biertjes. Heeft toch wel wat, een groot glas Leffe Triple in de theetuin. En wat appelgebak met slagroom, want zo rond een uur of vier begon ook onze maag wat te protesteren. Een lekker alternatieve ‘high tea’ dus. Het was maar goed dat hertogin Anna dat niet meer hoefde mee te maken. Ze zou ongetwijfeld een paar bedienden op dat ‘lower class scum’ hebben afgestuurd, misschien wat schrille gilletjes en ferme aanwijzingen erbij. Maar ze was er niet, dus konden we ongestoord genieten, ook van de tweede triple in het paradijs.

De fotoreportage van ons bezoek aan de Millinger Theetuin, 7 juni 2017