MUIZENEST

Harlingen, 4 november 2021

Op donderdag 4 november 2021 vond in Harlingen de presentatie plaats van het boek ‘London/Ardens’ van Jan Bommerson. Een schrijver waarvan ik al twee schitterende boeken had uitgegeven. Het ene een lang reisverhaal naar het hoge noorden van Noorwegen (‘Noors’) om daar het noorderlicht met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Wat uiteindelijk een grote teleurstelling zou worden omdat hij op het laatste moment geconfronteerd werd met hordes Japanse toeristen, die met busladingen aankwamen op het geweldige uitzichtpunt dat de eenzame Nederlandse toerist voor zichzelf had uitgezegd. Het tweede reisverhaal ging over zijn solitaire tocht naar de barre Shetlandeilanden (‘De ontdekking van Shetland’), waarover de bewoners zelf de auteur bij zijn bezoek meedeelde dat er hier helemaal niets te beleven was. Dat bleek uiteindelijk behoorlijk mee te vallen, flink in de hand gewerkt trouwens doordat Jan indertijd, het zijn allemaal opgetekende jeugdherinneringen, de onbedwingbare neiging zich in wat roekeloze uitstapjes te storten.  Het derde boek had twee titels en een unieke uitvoering in keerdruk. Dat betekent dat het boek twee omslagen heeft. Aan de ene kant’ Londons’ over een kort verblijf in een naargeestig Londen gedurende de week van Kerst en oud-en-nieuw in 1973. Oorlog in het Midden-Oosten, een olieboycot en crisis in het westen, bomaanslagen door de IRA, beestenweer in de duistere wereldstad, een wanhopige zoektocht naar een slaapplaats en wonderlijke ontmoetingen met de meest uiteenlopende figuren. Aan de andere kant ‘Ardens’, met anekdotes over tien verschillende reizen naar de Ardennen in de jaren tachtig, altijd in de paasvakantie. Op jacht naar goedkope kitsch en twijfelachtig antiek in de talloze antiekschuren en brics-a-bracs. Welnu, dat nieuwe boek werd in de plaatselijke boekenwinkel gepresenteerd en natuurlijk trokken Dinie en ik op uit om daar aanwezig te zijn.

We troffen het niet op dit tweedaagse uitstapje. Op de dag van aankomst was het constant regenachtig, zodat even de stad ingaan niet echt een aantrekkelijk idee was. Geen drukte in het centrum op deze koopavond. Een enkeling schoof snel onder een paraplu langs de gevels, zo snel mogelijk terug naar huis. Alle winkels waren zo goed als verlaten en ook de boekhandel waar we hoopte op massale belangstelling was zo goed als verlaten. Meer dan tien man zullen er niet aanwezig zijn geweest en dat was dan nog inclusief de auteur en uitgever en hun echtgenotes. Van de opbrengst van de verkochte boeken zou zeker de hotelrekening niet kunnen worden betaald. Trouwens, een prima hotel-restaurant ’t Heerenlogement aan het Franekereind, een van de vele grachten die Harlingen heeft. Een oud monumentaal pand met een historie van meer dan 350 jaar, met voor ons een slaapkamer waar we ons even toch minimaal een honderd jaar terug in de tijd waanden. Ook in het restaurant was op een doordeweekse avond in november weinig volk aanwezig. Iets verderop zat een man eenzaam en wat nors voor zich uit te kijken. Zo af en toe keek hij even in wat paperassen, maar het leek hem maar matig te boeien. Misschien een vertegenwoordiger die het vervloekte de zoveelste keer dit jaar ergens ver van huis in zijn eentje te moeten zitten. Terwijl hij ook nog eens constant ons gekwebbel een paar tafeltjes verderop moest aanhoren. Het contrast tussen beide tafeltjes kon niet groter zijn. Ach, misschien baalde hij ook wel omdat we net voor hij binnenkwam het enige tafeltje in bezit namen waar we nog wat konden genieten van het magere zonlicht dat eind van de middag nog naar binnenkwam. Op een gegeven moment ging Dinie eens goed voor de fotograaf zitten. Haar felbruine ogen schitterden in de lichtstralen die op haar gezicht vielen. Met een Mona Lisa-achtige glimlach keek ze naar buiten, naar de gracht waar een paar bootjes zachtjes op het water deinden. Iets later was het zonnetje weer weg, nu definitief. De regen kwam met bakken uit de hemel en dat zou die avond en de andere dag zo blijven. Veel meer dan een leeg restaurant en zeer dunbevolkte boekenwinkel hebben we van Harlingen niet gezien. Schijnt toch wel een mooi stadje te zijn, hoorden we.