MUIZENEST

Het voormalige grenskantoor op de weg van Babberich naar Elten was jarenlang een restaurant, met verschillende eigenaren die het steeds om verschillende redenen niet konden bolwerken. Op donderdag 1 augustus 2019 werd Bregje Hoek de nieuwe trotse eigenaar van de zaak, die toen al hoofdzakelijk heerlijke pannenkoeken en diverse soorten hamburgers serveerden. De zaak werd omgedoopt tot De Stempel en Dinie en ik bleven trouwe gasten, net als bij de twee voorgangers. Bregje trof het niet. Eind maart 2020 werd de wereld geteisterd door de covid-epidemie, waarna de tent met kust en vliegwerk open kon blijven. Maar juist toen de rust leek teruggekeerd, kwam de Belastingdienst de uitgestelde belastingverplichtingen opeisen. Ook de stijgende inkoopsprijzen en een gekrompen clientèle vanwege de gedwongen langdurige sluiting gingen parten spelen. Op 1 mei 2023 sloot De Stempel definitief de deuren. Na ruim anderhalf jaar leegstand zit er weer een nieuwe pannenkoekenboer, het heet nu De Lande, en ook nu weer ben ik er regelmatig, toch nog wel een beetje onwennig. Zeker omdat ze geen Karmeliet op de bierkaart hebben staan.

Op woensdag ‎11 ‎maart ‎2020 organiseerde Bregje in De Stempel een bruidsbeurs. De aanstaand epidemie hing toen al als een dreigende wolk boven het land. Op 1 maart kwam het bericht dat er in Nederland drie nieuwe coronapatiënten bijgekomen waren, een man uit Coevorden, een vrouw uit Tilburg en een vrouw uit Gorinchem. Drie man, dat klinkt nu geruststellend weinig, maar op die dag klonk het onheilspellend omdat er al volop beelden rondgingen over de situatie in Italië en Spanje. Dat het RIVM mensen die terugkwamen uit een risicogebied in het buitenland adviseerde om vooral thuis te blijven, versterkte de onrustgevoelens alleen maar. Vooral de skiërs die terugkwamen uit Noord-Italië waren zeer verdacht. Een dag later waren er weer acht nieuwe gevallen en waren er al achttien coronapatiënten. De dagen daarna kwamen er steeds nieuwe patiënten bij, met op 6 maart het eerste sterftegeval. En het werd steeds erger. In Noord-Brabant sloten de eerste scholen, het aantal nieuwe patiënten bleven steeds sneller stijgen, er werd op 9 maart een crisisteam opgericht en het RIVM vaardigde de eerste maatregelen af: goed je handen wassen, hoesten en niezen in de binnenkant van je elleboog, papieren zakdoekjes gebruiken en geen handen meer schudden. Op woensdagochtend 11 maart verklaarde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) officieel dat sprake was van een Covid-19-epidemie.

Al die tijd was Dinie druk bezig met de voorbereidingen voor die bruidsbeurs, waar ze haar zepen zou presenteren. Onder meer kleine zeepjes in de vorm van een hartje die het kersverse echtpaar bij afloop van het bruidsfeest aan haar gasten kon meegeven. Niet dat we het alarmerende nieuws en de beelden uit het buitenland niet meekregen, maar begin maart leefden we toch vooral tussen hoop en vrees. Vooral de hoop eigenlijk dat het aan ons land wel voorbij zou trekken. We werden daarin diep teleurgesteld, maar dat konden we op dat moment nog niet weten. Dus werden op Dinies werkkamer, die de naam De Geurfabriek had gekregen, koortsachtig zeepjes gemaakt, in allerlei vormen en maten. Plus werd overal vandaan materiaal gezocht om alles mooi te presenteren. Een autootje waaraan een sliert kleine zeepjes werd gehangen, vergelijkbaar met de lege soepblikken die vroeger aan de auto werd gehangen waarmee het bruidspaar het feest verliet. Onze grote pan waarin op zondag de soep lekker heet werd opgediend, werd ook tijdelijk geconfisqueerd.  Er werden juten en kanten zakjes gekocht en toen alles gereed was, werd het tijdelijk op de kachel en schoorsteen uitgesteld. Het rook de hele tijd heerlijk in onze woonkamer. Toen op woensdagavond voor de bruidsshow alles in gereedheid werd gebracht, stond Dinie er trots als een pauw bij. En terecht.
.