MUIZENEST

Achter in de hoek zorgde een tweetal voor de muzikale omlijsting van de bruidsshow. Hij op gitaar en zij zorgde voor de zang. Ik meende in het eerste nummer ‘Sweet child of mine’ van Guns N’Roses te herkennen, maar dan in een rustige, akoestische versie. De aanwezigen leken er niet erg op te letten. Terwijl de eerste voorzichtige akkoorden werden aangeslagen, werd door iedereen vrolijk verder geouwehoerd. Dat ging nog een tijdje door nadat de zangeres al begonnen was. ‘She’s got a smile that it seems to me. Reminds me of childhood memories. Where everything was as fresh as the bright blue sky’, klonk het, maar te zachtjes om mensen al direct het zwijgen op te leggen. Het dappere duo ging onverstoord verder. Blijkbaar was men er aan gewend dat het een paar nummers duurde voordat men in de gaten had dat er livemuziek was en dat het eigenlijk heel mooi was. De eerste minuten was ik eigenlijk de enige die echt stond te luisteren en te genieten.

Kwam natuurlijk ook omdat ik eigenlijk niks omhanden had. Ik was er slechts voor wat morele ondersteuning. Verderop was iedereen druk bezig dingen uit te pakken en uit te stallen. Dinie had als eerste haar zeepjes en materialen klaar staan. Tevreden keek ze rond en vroeg me alles goed te fotograferen. Het was ten slotte een memorabele dag, voor het eerst op een evenement. Zo af en toe werd er nog wel eens wat verschoven, maar niet zozeer omdat het dan beter stond maar meer uit verveling. De opkomst liet namelijk nogal te wensen over. Er waren nog maar een paar bezoekers op de bruidsshow en wel een stuk of tien man die dingen in de aanbieding hadden. De deur van De Stempel werd dus door iedereen goed in de gaten gehouden. Natuurlijk twee fotografen voor het maken van bruidsreportage, op foto of op film. De mooiste dag van je leven immers. Een verhuurder van bruidsauto’s, vooral van oude klassiekers. Een jongedame die op de trouwdag de kinderen kon schminken zodat ook zij een leuke dag hadden en natuurlijk niet al te veel verveeld rond zouden lopen, vragend hoelang het allemaal nog ging duren. En concurrenten voor Dinie, ook aanbieders van afscheidscadeautjes. In vergelijken met hen knalden de kleurrijke zepen van De Geurfabriek er wel uit, al ben ik natuurlijk niet helemaal objectief.  Langzaam dropen meer aanstaande koppels binnen, die alle kraampjes langsgingen. Het leidde nergens tot directe verkopen, wel tot het uitdelen van veel visitekaartjes en allerlei halfzachte beloften binnenkort misschien eens te bellen. ‘Don’t call us, we‘ll call you’, wat steeds het antwoord op de vraag of contact mocht worden opgenomen over de uitkomst van de beraadslagingen thuis. De trotse blik bij aanvang vertoonde bij Dinie inmiddels wat tekenen van teleurstelling. Dat bleek later onterecht te zijn, want er kwamen zowaar toch twee overeenkomsten uit. Waarvan er later eentje toch moest worden gecanceld, omdat de bruiloft moest worden uitgesteld omdat de feestzaal gesloten moest blijven. Nederland zat inmiddels midden in de corona. Het zag er naar uit dat de productie van De Geurfabriek een tijdje moest worden afgeschaald.