MUIZENEST

27 september 2020

Het was voor ons altijd een bijzondere dag, 27 september. Op een druilerige donderdag 27 september 2012 waren Dinie en ik getrouwd en elk jaar werd die dag gevierd, soms met een bezoekje aan de sauna maar meestal met een etentje ergens. Maar dit jaar was dat toch wel een probleem. Een klein weekje eerder was ik met de ambulance vanuit Denemarken terug naar Nederland gebracht. In afwachting van een plaats in het revalidatiecentrum, was ik een weekje ondergebracht in een verpleeghuis in Terborg. Een weekje verplichte quarantaine, een gebruikelijke gang van zaken om te verhinderen dat ik vanuit een buitenlands ziekenhuis het MRSA-bacterie zou importeren. Het gevreesde ‘ziekenhuisbacterie’, hoewel het me altijd onduidelijk is gebleven waarom het zo gevreesd is. Maar goed, ik mocht een weekje verblijven tussen de hoogbejaarden, die vooral het dagelijkse weerbericht als belangrijkste onderwerp hadden. Aangezien het al wekenlang stralend weer was, beloofde dat weinig interessante gesprekken te gaan opleveren. Bovendien zaten we in deze periode nog in de uitloopfase van de vreselijke covid 19-periode. Dat betekent zoveel mogelijk op de kamer blijven en zodra je je neus buiten de deur stak, moest daaronder een mondkapje zichtbaar zijn. De restaurants waren nog gesloten. Als die al de deuren mochten sluiten, zou ik er weinig aan hebben gehad. Ik was nog helemaal aan de rolstoel overgeleverd om me een beetje te kunnen verplaatsen. Ergens een restaurantje bezoeken was om allerlei redenen geen reële optie.

En toch wilden we ons gebruikelijke jaarlijkse romantische etentje. Hoe dan ook. Gelukkig zijn we beide creatief genoeg om een praktische oplossing te bedenken. En het verplegend personeel wilden graag met ons meedenken. De ene kwam aandragen met de lamp die een warm roodachtig licht voortbracht. Het was eigenlijk een vreselijk plastic geval, die moest uitstralen dat er een lamp met mooi gevlochten riet op tafel stond. Maar het was inderdaad geweldig sfeerverhogend, mits er geen fel neonlicht meer zou zijn om de boel weer te verpesten. Dus werden de gordijnen over de gehele lengte van de zuidkant hermetisch afgesloten en ging het gebruikelijke licht uit. Het tafeltje voor ons diner werd achter mijn bed gezet. Ergens was een vaasje vandaan getoverd en een grote rode roos. Om zes uur, ik zat al ongeduldig te wachten, kwam Dinie binnen met voor mij twee favoriete Orval-biertjes en voor zichzelf twee Leffe Dubbel. Restaurant De Stempel, waar Dinie enkele maanden eerder nog voor de eerste keer haar zeepjes van De Geurfabriek had gepresenteerd, had nog steeds haar afhaal- en bezorgservice. Voor zichzelf had ze een salade opgehaald, voor mij mijn lievelings-pannenkoek: met brie, walnoten en honing en zonder rucola. Die had ik daar al zo vaak besteld dat ik niet langer hoefde te melden dat ik afzag van deze ‘notensla’ op mijn pannenkoek. Voordat we gingen eten nog snel door de verpleegster van dienst een foto laten nemen om op Facebook te zetten. Later hoorden we dat ze bij iedereen in het verpleeghuis langs is geweest om breed lachend te vertellen over de manier waarop we onze trouwdag hadden gevierd. Waarvoor de foto op onze Facebookpagina als bewijs diende. Ook vroegen allerlei familieleden zich af in welk restaurant we in hemelsnaam hadden gegeten. Het ziekenhuisbed met de papegaai en allerlei lichtjes op de donkere achtergrond was ze niet opgevallen. Waarmee het romantisch etentje nog geslaagder werd dan het voor ons toch al was.