DANIEL VANRYCKEGHEM (29 mei 1945)

Daniel Vanryckeghem (Meulebeke, 29 mei 1945 – Meulebeke, 26 mei 2008) is beroepsrenner tussen 1966 en 1973. Niet zonder succes, des te opmerkelijker dat er bar weinig over hem te vinden. Hij won twee keer Dwars door Vlaanderen ( 1967 en 1970), werd derde in de Amstel Gold Race (1968) en haalde tal van ereplaatsen in de Vlaamse voorjaarsklassiekers. In 1968 maakte hij deel uit van de Belgische A-selectie voor de Tour de France, waarin de Belgen tien ritzeges voor hun rekening namen. Walter Godefroot en Daniel Van Ryckeghem namen er elk twee voor hun rekening, de overige winnaars waren Erik De Vlaeminck, Georges Pintens, Herman Vanspringel, Jos Huysmans, Eric Leman en de A-ploeg bij de ploegentijdrit. Het was trouwens de eerste maal dat de Nederlandse TV uitzendingen van de Tour verzorgde, wat nog legendarischer werd door de eindzege van Jan Janssen die in de afsluitende tijdrit Herman Vanspringel uit het geel reed en zorgde voor de eerste Nederlandse Tourzege.

Op 26 mei 2008 maakte hij, drie dagen voor zijn 63^ste verjaardag een eind aan zijn leven. De directe aanleiding schijnt de onverwerkte dood te zijn geweest van zijn ongeneeslijk zieke zoon Danny, die drie jaar eerder op 34-jarige leeftijd zelfmoord. Al vroeger was gebleken dat Vanryckeghem last had van depressies en snel de moed liet zakken.Op 27 mei 2008 publiceerde Het Nieuwsblad een artikel waarin Jef Braeckevelt terugkeek op het leven van de overleden ex-wielrenner. Jef Braeckevelt (Tielt, 30 januari 1943 – Waregem, 26 februari 2019) was vanaf 1964, slechts 21 jaar oud, actief als ploegleider van verschillende wielerploegen. Hij zou actief blijven tot 2011 en dat tot 1994 combineren met de baan van postbode in Ingelmunster, hoewel hij vanaf 1979 toch grote ploegen en gerenommeerde renners onder zijn hoede had. Hij was een van de weinige ploegleiders die zelf nooit had gekoerst, maar op enig moment wel een van de ploegleiders met de meeste ervaring in het peloton. Braeckevelt begon al op 17-jarige leeftijd bij het opzetten van de wielerploeg Sportverbond Meulebeke, een jeugdploeg voor de begeleiding van jonge renners en trad in 1964 in dienst van de Noord-Franse ploeg Véloclub d’Orchies Leroux, een club van onafhankelijke renners uit Frankrijk en België. Een van de talenten die hij daar binnenbracht was Daniel Vanryckeghem.

Braeckevelt liet optekenen:‘Vanaf eind jaren zestig liet de coureur uit Marialoop Meulebeke zijn grootste successen optekenen. Daniël Vanryckeghem was in die periode het grootste talent in België. Een uitstekend klassiek coureur, katterap aan de streep. In een korte tijd fietste Daniël een schitterend palmares bij elkaar. Hij was een klasbak’, zegt ontdekker Jef Braeckevelt. De carrière van Vanryckeghem was kort maar krachtig. In 1967 won hij Kuurne-Brussel-Kuurne, Rund um den Henninger Turm, Dwars door België en Brussel-Ingooigem. Vanryckeghem nam drie keer aan de Tour deel. In 1968 schreef hij de etappes in Royan en Pau op zijn naam. In de Ronde van Zwitserland won hij in totaal drie ritten. In 1970 won hij Dwars door Vlaanderen, de E3-Prijs en een etappe in de Dauphiné Libéré. De GP d’Isbergues in 1971 was zijn laatste grote overwinning. ‘Wie twee ritten in de Tour, de E3-Prijs, Kuurne-Brussel-Kuurne en de Henninger Turm wint, kan een stukje koersen. Daniël was enorm snel aan de streep. Wie met hem naar de meet ging, was eraan voor de moeite. Een natuurtalent.’ Jef Braeckevelt en Daniël Van Ryckeghem waren streekgenoten. ‘Ik woonde in Meulebeke, Daniël in het gehucht Marialoop vlakbij. Al van bij de nieuwelingen maakte hij indruk. In de finale had hij dat extraatje in petto. Hij werd algemeen beschouwd als het grootste talent in de streek. Ook bij de liefhebbers maakte hij later furore. Als prof voerde hij enkele fraaie nummertjes op. Hij had de grote klasse. Je wint geen twee ritten in de Tour als je geen klasse hebt.’ Jef Braeckevelt is ervan overtuigd dat Daniël Van Ryckeghem meer uit zijn carrière kon gehaald hebben. ‘Daniël had niet het gemakkelijkste leven. Zo verloor hij vroeg zijn vader. Liep het in een wedstrijd wat minder goed, dan verloor hij de moed. Niemand begreep het toen hij de wielrennerij als liefhebber plots voor bekeken hield. Gelukkig pikte hij even later de draad weer op. Het was een brave kerel, een goed mens.’

Op zaterdagochtend 31 mei 2008 werd hij onder grote belangstelling begraven in Marialoop, het gehucht dat deel uitmaakt van de gemeente Meulebeke, waar de kerk die dag te klein was om alle belangstellenden toegang te geven tot de uitvaartplechtigheid.