FELICIA LANGER

Sinds januari 2009 schrijft Martin Hijmans met een bewonderenswaardige regelmaat artikelen op zijn weblog Abu Pessoptimist over het Israëlisch-Palestijns conflict. In de loop der jaren is dat uitgegroeid tot een archief van 13.627 artikelen (stand van zaken op zondag 24 juni jl. ), die op basis van overgenomen berichten uit (voornamelijk) Israëlische en Palestijnse bladen, plus eigen waarnemingen een overzicht geven van de dagelijkse gang van zaken in de bezette gebieden. Over de naam van zijn weblog verklaart Hijmans: ‘This blogname was derived from the novel The Secret Life Of Saeed The Pessoptimist by the Palestinian Israeli Emile Habiby: absurdism as weapon against the (ir)realities of daily life in Palestine/Israel. (The subtitle is from a book by Dutch author Renate Rubinstein. It could as well be my motto). My real name is Martin (Maarten Jan) Hijmans. I’ve been covering the ME since 1977 and have been a correspondent in Cairo. I started my ‘Abu Pessoptimist’ blog in January 2009 out of anger during the onslaught in Gaza.’

Over zijn kritische blik op Israel schrijft hij: ‘Zelfmoordaanslagen zijn gruwelijk, maar de 1000-ton wegende bom waarmee Israel in 2002 Salah Shehadeh [een Hamasleider] en 14 andere mensen (onder wie negen kinderen) die in dezelfde flat lagen te slapen naar de andere wereld naar de andere wereld bombardeerde was dat ook. Om niet te spreken van de vele nooit bestrafte wandaden van de Israelische veldtochten in Libanon 2006 en Gaza 2008-2009.’ Hijmans is tegenwoordig freelance journalist en doceert bij ‘Een Ander Joods Geluid’. Deze Nederlandse Stichting wil het taboe doorbreken dat joden geen kritiek zouden mogen uiten op Israël of zoals zij het zelf beschrijven: ‘Kritiek op Israël wordt vertaald als: tegen Israël.’ Onder deze noemer maken Hijmans en vele anderen zoals Harry de Winter, Dieuwertje Blok en Hedy d’Ancona zich samen sterk voor een publiek debat over de problematiek rond Israël en de bezette gebieden.

Op zondag 24 juni maakte Abu Pessoptimist melding van het overlijden op 87-jarige leeftijd van een geestverwante van hem, de advocate Felicia Langer. In zijn blog staan twee interessante verwijzingen naar het werk van Langer. Verder plaatse Al-Achram Weekly, het blad waarvoor ze jarenlang werkte, een aantal jaren geleden een mooi artikel over Felicia Langer, waarin de verdienste van Langer voor de verdediging van de mensenrechten van de Palestijnen uitvoerig belicht werden.

Advocate en activiste Felicia Langer 1930-2018
Felicia Langer, destijds de beroemdste Israëlische advocaat die Palestijnen verdedigde, is 87 jaar oud overleden in haar woonplaats Tübingen in Duitsland. Langer, geboren in 1930 in Tarnow in in Polen, overleefde de Tweede Wereldoorlog doordat dat haar familie uitweek naar Sovjet Rusland. Haar vader overleed daar later in één van Stalins kampen. Zijzelf trouwde in 1949 in Polen een overlevende van Auschwitz, Mieciu Langer, en kwam naar Israël, waar haar moeder woonde. Ze studeerde er rechten en opende in 1966 haar advocatenpraktijk. Daarmee stond ze meermalen Palestijnse slachtoffers van de bezetting bij.
Eén van haar grootse overwinningen was in 1979 toen zij een order wist terug te draaien voor de verdrijving uit Palestina van Bassam Shaka’a, toen burgemeester van Nablus. Een paar jaar later verloor Shaka’a beide benen bij een aanslag van een Joodse terroristische groep. Langer was lid van de communistische Rakah partij en van de Liga voor de Mensenrechten. In Israel was ze bekend en vooral ook gehaat om haar verdediging van ”vijanden van Israel”, die haar meerdere doodsbedreigingen opleverden.
In 1990 had ze genoeg van de hopeloosheid van haar pogingen om haar cliënten recht te doen tegenover de onrechtvaardige wetten van de bezetting. Ze sloot haar praktijken ging in Tübingen wonen bij haar zoon. ”Ik verliet Israel omdat ik de Palestijnse slachtoffers niet langer kon helpen bij het bestaande juridische systeem en het gebrek aan respect voor de internationale wetgeving die verondersteld werd hen te beschermen. Ik kon niets doen. Het was een hopeloze situatie,”zei ze tegenover de Washington Post. “Ik kon niet langer optreden als een vijgenblad voor het systeem”.
In Duistland doceerde ze aan de universiteit en schreef ze meerdere boeken. Ook kreeg ze de ”alternatieve Nobelprijs” en in 2009 het Duitse ”Bundesverdienstkreuz”. Isarel zou haar alleen al voor haar moed moeten eren, maar het is de vraag of haar verdiensten daar ooit op waarde zullen orden geschat.
(AbuPessoptimist, zondag 24 juni 2018)