MUIZENEST

Anita Ekberg (Malmö, 29 september 1931 – Rome, 11 januari 2015) was een Zweeds actrice, fotomodel en sekssymbool die vanwege haar tamelijk koele uitstraling de bijnaam IJsberg verwierf. Ze groeide op in een gezin met zeven broers en zussen. In 1950 werd ze gekozen tot Miss Zweden, waardoor ze mee kon doen aan de Miss Universe-verkiezing die toen in de Verenigde Staten werden gehouden. Eigenlijk was ze helemaal niet zo lang (slechts1.69 meter), maar ze gaf altijd de indruk minimaal een centimeter of tien langer te zijn. Ze had een welgevormde gestalte, met horizontale maten die gaandeweg 39-22-37 werden en een fraai, bijna klassiek gelaat, omlijst door weelderige blonde lokken. Zo iemand viel natuurlijk al snel op, dus de Amerikaanse modellenbureaus en filmmakers, die na Marilyn Monroe driftig op zoek waren naar nieuwe spectaculaire blonde sterren, boden haar direct een contract bij zowel een modellenbureau als aan filmmaatschappij, Universal in dit geval. Op die manier ontmoette ze ook de excentrieke filmproducent Howard Hughes, die van haar een ster wilde maken. Eerste werkte ze echter in enkele nachtclubs en deed ze wat modellenwerk. In 1953 maakte ze dan eindelijk haar filmdebuut en de jaren daarna gehad ze ook in diverse andere films een kleine rol. Eigenlijk werd er ook niet meer van haar verwacht dat ze er mooi en sexy uitzag. Het was voldoende om in de jaren vijftig bekend te worden als sexsymbool.

In 1956, na vijf jaar sappelen in Hollywood, had ze het echter wel gezien en vertrok naar Italië. Ze zou er voorgoed blijven. In 1960 had ze al wat succes met de films Boccaccio ’70 (in het deel Le tentazioni del dottor Antonio dat door Frederico Fellini werd geregisseerd) en I Mongoli (Rooftochten der Mongolen). Ekberg werd echter in 1960 definitief tot icoon verheven door haar optreden in Federico Fellini’s beroemde film La dolce vita. De film vertelt het verhaal van de jonge verslaggever Marcello Rubini (Marcello Mastroianni), die steeds op zoek naar een primeur en daarom zijn avonden doorbrengt in de Romeinse bovenklasse. Hij droomt ervan om een literair auteur te worden, maar hij laat die idealen varen voor een carrière in de winstgevende sensatiepers. Hoewel hij de oppervlakkigheid en immoraliteit ervan inziet, laat hij zich meeslepen door het zoete leven van de beau monde. Die Romeinse bovenklasse had voor Fellini hun huizen en kastelen opengesteld, zodat de beroemde cineast er kon filmen, maar voelde zich na het zien van de film behoorlijk te kijk gezet.De film werd vooral beroemd door de scène waarin Ekberg ongeremd in de Romeinse Trevifontein dartelt, een van de bekendste filmscènes aller tijden. De film won allerlei prijzen en Fellini, Ekberg en Mastroianni  werden op slag wereldberoemd. Ekberg zou later nog meer films met Fellini maken. De romantische scène was in werkelijkheid helemaal niet zo romantisch. Mastroianni en Ekberg kregen namelijk helemaal niet de gelegenheid elkaar te zoenen, maar het beeld waarin die suggestie werd gewekt (een soort Photoshop avant la lettre eigenlijk, waarbij de fotograaf bewust voor een andere hoek dan de cameraman koos) werd zo populair dat men de mythe van de kus in de Trevifontein graag in stand hield. Er werden allerlei foto’s verspreid waarop de lippen van de twee elkaar lijken te raken in een vlinderlichte kus. Verder had Ekberg helemaal niet zo’n mooie herinneringen aan de opname omdat de omstandigheden verre van romantisch waren. Het was steenkoud en Ekberg moest lieslaarzen dragen om niet helemaal onderkoeld te raken. Desondanks liep ze een flinke verkoudheid op, wat natuurlijk slechts een kleinigheid in ruil voor eeuwige roem is, maar toch…prettig is anders.

Ook de Trevi-fontein werd door het filmfragment beroemd, terwijl dat deel uit de inmiddels mythische film slechts het betere jatwerk was. Al in 1958 had Anita Ekberg voor een fotoreportage in de fontein rondgelopen, waarvan een serie foto’s in het blad Il Tempo was verschenen. Fellini liet zich er graag door inspireren. De fontein was zes jaar voor La Dolce Vita toch al befaamd geworden door de Amerikaanse romantische komedie Three coins in the fountain, waarin het ritueel werd gepopulariseerd om muntjes in de fontein te werpen om geluk en een nieuw bezoek aan de Italiaanse hoofdstad af te dwingen. Tot in de jaren vijftig visten straatjongens in het diepst van de nacht de lires van de bodem. Wie gepakt werd, riskeerde hooguit een bekeuring voor illegaal zwemmen. In 1956 bepaalde de rechter echter dat het geld toebehoorde aan de ­gemeente Rome en dat het opvissen gelijk stond aan diefstal. Door de film was de opbrengst namelijk behoorlijk gestegen. In 1957 wilde de gemeente even haar spierballen laten zien en bracht twee jongens die in alle vroegte op heterdaad werden betrapt voor de rechter. Ze werden direct tot vier maanden jeugdgevangenis veroordeeld, waarna vanuit de bevolking een hulpcomité oprichtte om de jongens gedurende hun detentie flink te kunnen verwennen. Inmiddels is de jaarlijkse opbrengst opgelopen tot anderhalf miljoen euro per jaar, die de gemeente en de kerk graag willen besteden aan de infrastructuur van de stad en aan armenzorg. Het beleid van flink straffen op het opvissen van geld is onverkort van kracht. Dat geldt ook voor personen die menen zoals Ekberg door de fontein te kunnen lopen. Daarop staat een boete van 450 euro.

Anita Ekberg is tweemaal getrouwd geweest, met de acteurs Anthony Steel (1956-1959) en Rik Van Nutter (1963-1975). Ze overleed op 83-jarige leeftijd in een kliniek te Rome.
.

.